column streekkrant editie kempen

STATION GEEL

De Gelenaar Koen Schuyten neemt iedere dag de trein naar Brussel en terug. Zonet was hy present in zowat alle media van onze natie, doordat hy had uitgerekend hoeveel vertragingen zyn geykte traject de laatste tyd weêr opliep, de ene keer door een ongeval, de andere keer doordat ze in Brussel met stenen naar de wagons gooiden. Het kwam erop neer dat die arme pendelaar op twee maanden tyds mooi tien uur verloren had met wachten. Wat een gemiddelde oplevert van 60 uur annex drie dagen per jaar. Dit is toch echt wel zeer veel. Dat het station van Geel effectief een beetje geelkleurig is, namelyk geverfd in een gezellig, zacht soort van puddinggeel, is hierby een magere troost. Zelfs lag het gebouw vorig jaar al eens onder vuur door politieke activisten, die niet konden verkroppen dat, door een nieuw beleid, de stationsloketten hier in de namiddag voortaan niet meer bemand worden - een vreselyke trend, ingezet door de banksector. Vroeger beschikte iedere fatsoenlyke bank over twee, drie loketten, en werd je steeds met een kwinkslag bediend; vandaag moet je het allemaal zelf doen - maar meer rente hebben we daar niet voor in de plaats gekregen.

Het vervelende is dat automaten in stations gemakkelyk defect geraken, waardoor je je ticket dan in de trein zelf moet betalen; daar betaal je er tot 7 euro meer voor, als een straf voor iets dat je niet gedaan hebt. Mol of Turnhout kwamen er minder bekaaid van af, daar sluiten de loketten 's namiddags enkel in de weekends - al zyn natuurlyk wel net de weekendreizigers die met veel vragen zitten, en die nu dus in het ongewisse by hun koffers achterblyven. De enige oplossing, zo schynt me toe, zou zyn dat iedereen voortaan gewoon thuisblyft.