een dag of wat geleên, was ik aan luv aan het uitkramen dat als wy, ooit op een dag, uit mekaâr zouden scheuren, dat dit me dan wel veel verdriet zou doen, maar: dat ik er toch wel niet "koud door gepakt" zou worden; immers, zo luidde de redenering, in het verleên is myn hart reeds exact drie keer na mekaâr gebroken geweest, en je blyft er niet intrappen; "ik zal nu wel, spytig genoeg, voor altyd, in zekere zin, op myn qui vive blyven." voor deze dramatische zelfoverschatting ik inmiddels voldoende gestraft zynde; sinds die dag heb ik al vyf, zes keer gedroomd, en met vanalle details erby, dat luv opeens met een ander is - en dat doet me dan telkens onbeschryfelyk veel pyn, exact zoals pakweg ten tyde van myn echtscheiding, 's jaars 's heren 1995... een totale horror.
moraal: dat het een mythe is dat een mens zich emotioneel ergens tegen zou kunnen indekken. onthechting is bullshit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reageer hier en nu