een kitscherige chinese wysheid stelt, dat een mens moet verlangen naar wat 'ie al hééft - dus, o bloggers, wat ik moet verlangen is: huiselyke vrede, burgerlyk quiëtisme en onafgebroken geborgenheid. niét verlangen naar mondain succes, niet verlangen naar maatschappelyke macht of invloed... ook zelfs niét verlangen naar het tot stand kunnen brengen van een of ander groots kunstwerk; dwz een volwassen toneelstuk of een fatsoenlyke, eigen geschreven roman - ook dàt ligt, moet ik onderhand erkennen, buiten myn karma...
maar deze zetel, waar ik heden in lig, onder een wollig deken; en deze geel belichte woonkamer, met daarin die gezonde twee kinderen en die eerbare gemalin - dààr zou je naar verlangen, in een taxi onderweg van een televisiestudio naar shangai.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reageer hier en nu