ONS FEUILLETON

wat voorafging:

eindelyk heeft jonathan druyts aan zyn broêr andré het plan uit de doeken gedaan, om vanavond, op humo's pop poll in het sportpaleis, matthias schoenaerts te zullen gaan om het leven brengen...

DE MOORD OP SERVAIS VERHERSTRAETEN

feuilleton in 40 afleveringen

door don vitalski

AFLEVERING 13

juist dan kwam ook zyn moeder weêr binnen, haar broek dichtsnoerend, terwyl de spoelbak van het wc nog nazinderde. "is hy weêr bezig," zei ze verveeld. "is hy weêr bezig met die onzin, over dat 'ie een bekende vlaming wil ombrengen? man, stop daar nu toch eens meê! doe normaal!"

    "méér dan dat," zei andré, nog steeds in die lighouding. "hy zegt," sprak hy, byna alsof hy maar een boer liet, "hy zegt dat 'ie matthias schoenaerts dood wil. en hy wil dat ik met hem meêdoe ook."

    "matthias schoenaerts!" zei zyn moeder. en zei nog:"nu snap ik het - omdat je vroeger, héél lang geleden, natuurlyk zélf nog acteur had willen worden - haha! alsof je daar aanleg voor zou hebben gehad, doe gewoon!"

    "dat heeft er niks meê te maken, ma," zei jonathan druyts. nog terwyl hy voortsprak, nam hy zich voor, dat dit volgende hier, het àllerenige zou zyn, dat hy er nog over kwyt wilde. "het had evengoed niels destadsbader kunnen zyn, of servais verherstraeten. maar - hoe zal ik dit zeggen? de dobbelsteen is geworpen. de beslissing heeft zich voltrokken. dus zometeen zal ik ervoor gààn, het is te laat om my nog te willen tegenhouden!"

    de discussie duurde nog voort - maar dan zonder dat jonathan er nog aan meêdeed. veeleêr werd dit een soort nonsensikaal weg-en-weêr gepraat tussen zyn moeder en zyn broêr, de beiden er nochtans geen bal van snappend. "laat my nu doen! ik ben volwassen!" riep jonathan.

    hy nam een bad. hy schoor zich zeer aandachtig. hy deed zyn zelfde, versleten kleêren weêr aan.

    het wc spoelde slecht door - inderdaad misschien weêr iets voor "het ruimerke"...

    hy zette zich aan de keukentafel. hy wachtte verder af, tot het avond zou worden. om halfzes vertrekken, zou goed zyn. hy wilden-er gerust als allereerste toekomen. het sportpaleis!!... te voet vanaf hier, was dat misschien een kwartier. en - zyn broêr meenemen?,- neen, laat al maar! laat al maar allang, helemaal!!...

    hy legde, nog steeds aan tafel, zyn hoofd op zyn bovenarmen, en op den duur viel hy in slaap. zelfs kreeg hy een droom. hy was die vriendin van roos van acker indachtig, haar messcherpe twee heupen in die strakke, overdreven hoog opgetrokken jeans van haar; en daarna was hy, in zyn dromen, op wandel met ginette, dwz de vrouw met wie jonathan tot voor kort helemaal wettelyk getrouwd was. in zyn droom waren ze nog stééds getrouwd - maar: hoewel hy zich kolossaal verdrietig wist toen die echtscheiding plaatsgreep, om hier nu in die droom optenief met haar verenigd te zyn, alsof dat voormalige leventje van toen, weêr helemaal terug op de rails stond - dat was afschuwelyk!

    afschuwelyk!!

    en zo schrok hy wakker... tot zyn vreugde was het buiten, achter het kleine, naargeestige balkonraampje, integraal donker en grauw geworden - de klok boven de keukendeur gaf aan: halfzes voorby, inderdaad...

    by de beneênburen hoorde je, in het yle, een baby gedurig huilen...

    "mag ik jouw telephoon eens, andré?"

    zyn moeder en andré deden raar, ze keken jonathan aan alsof hy een dier was, alsof hy inmiddels totààl ontoerekeningsvatbaar voor ze was. toch kreeg hy de gevraagde telephoon aangereikt -"thanks..."

    aldus begaf hy zich naar het balkon; om daar, in alle rust, met zyn vriend buckie te kunnen telephoneren...

WORDT VERVOLGD