ONS FEUILLETON

wat voorafging:

jonathan druyts is op weg naar humo's pop poll in het sportpaleis, speciaal om daar een bekende vlaming om het leven te zullen gaan brengen...

DE MOORD OP SERVAIS VERHERSTRAETEN

feuilleton in 40 afleveringen

door don vitalski

AFLEVERING 21

hy baande zich een weg onder de nat druipende, zogenaamde "schynpoort", waar een soort leger van gele, rode, bruine en gifgroene stadsduiven doende was, een volksvergadering te organiseren. dan doemde daar, voor z'n twee ogen, het sportpaleis plotseling op, die heilige graal! tegen een donkerpaarse lucht... het was er 'n drukte van jewelste, vooral by de uitgangen van het gebouw, en op het voetpad, het fietspad en zelfs op een deel van de autoweg. het geleek eigenlyk, vond jonathan, alsof de voorstelling zelf misschien al voorby was, alsof het publiek reeds massaal naar buiten stroomde. maar aan diverse jongelieden die 'ie passeerde, vroeg onze held, zo onverschillig 'ie kon:"is het feest al voorby?"- teneinde dan toch telkens te horen te krygen:"nog làng niet," of ook:"neen hoor, zot!..."
    opmerkelyk genoeg geraakten-'ie vervolgens zelfs binnen zonder dat iemand z'n tickets controleerde. er was wel security, maar die scheen de opdracht te hebben gekregen, de mensen ongemoeid te laten. misschien doordat het toch wel reeds redelyk laat op de avond was?
    een ongewoon doffe, luidruchtige basdreun die het was, als uit een nachtmerrie, weêrklonk gestaâg door de drukbezette hall, langs de stalletjes, waar, voor ryen aanschuivende jongelui, humo-t-shirts werden verkocht, en posters van kamagurka en gummbah. ook de trappen daverden. eenieder die hier rondhing, scheen zich best wel te amuseren, in lacherige conversaties gegrepen - maar tegelyk bléven ze de indruk wekken, vond onze vriend, alsof hun feest in wezen toch al voorby was. alsof die mensen wel iets byzonders hadden gezien - maar daar nu reeds geen vervolg meer op verwachtten.
    in een flits, zo plotsklaps weêr, meende jonathan druyts, heftig maar dramatisch, helemaal vanboven op de trappen, zyn geliefde, cindie mintjes te ontwaren - een schicht van liefde en begeren wroette zich als een pyl door zyn weeë onderbuik! "ik wil dood!" dacht 'ie snel. maar: toch niet, het betrof een volstrekt ànder jongmeisje. wel ook blond en klein, precies zoals cindie, maar voorts volstrekt niet zo innemend, niet zo byzonder als zy...
    hy kwam uit, wel na wat zoekwerk, op stoel 80 en 81 van blok 236, de "blauwe zone". het àllerhoogste balkon, en zelfs, binnenin dit balkon, één van de allermeest achteruitgestelde zitstoelen, een goeie duizend meters of meer nog van het podium verwyderd... van hieruit opereren, zou niet lukken... eerst eventjes acclimatiseren - ogenblikkelyk daarna moest 'ie in de backstage zien te geraken...
    helemaal beneên, op het verre, duister blauw uitgelichte podium, tussen de smoor en de statieven en de monitors en wat dies meer zy, was er dus een optreden gaande van, zo zag hy, een zanger, die zich eenvoudig liet herkennen als hetende "admiral freebee". jonathan kende die mens persoonlyk, een kerel van ongeveer zyn eigen leeftyd, maar kaler, en komende van brasschaat, van een schatryke familie. hoe heette die alweêr in het echt... maar, bedacht jonathan, voor die gast - ja: tom van laere, was het... voor hém hadden we dus écht niet helemaal tot hierzo hoeven te komen - die kerel, die had jonathan natuurlyk vele jaar geleden al gemakkelyk kunnen wurgen, doodknypen en/of neêrsteken - in een zekere pitabar op het zuid byvoorbeeld, waar ze beiden vaak kwamen.
     hy speelden-iets van bob dylan - "knocking on heaven's door". eenieder in de zaal brulde de refreinen meê:"knock knock knockin on heaven's door!!..." de overgave, de inleving en zelfs de inzet van die zanger waren slechts matig, maar toch steeg d'r, vanuit dit colosseum, dit stankhol van roofdood, nep-amusement en verderf, een onuitsprekelyk luidruchtig en langdurig applaus voor op...
    intussen voelde jonathan druyts zo heimelyk 'ie maar kon, waar 'ie z'n broodmes nog had zitten; netjes in z'n vest, op de linkerborst. "ik kàn hier niet blyven, ik moet," zo begreep 'ie, "ik moet de backstage gaan opzoeken, nu meteen!"
    intussen zag onze held het gebeuren, hoe bart de wever, als onvermydelyk, ten tonele kwam. onder een luidruchtig applaus, maar ook onder een soort van fluitconcert, en hier of daar zelfs boe-geroep. bart de wever, zei de presentator - iemand ànders dan guy mortier - bart de wever was tegelyk "man van het jaar" én "lul van het jaar". dat eerste dankzy het programma "de slimste mens", dat tweede omdat 'ie, zei die presentator, op een partydag in bokryk had staan meêzingen met een liedje van K3...
    de gehele zaal bulderlachte, vanboven tot beneên - alsof hiermeê de beste grap ooit was verteld.
    "mja," dacht jonathan grim, "die presentator, da's rob van oudenhoven..."
    hy richtte zich op en begaf zich weêr de oneindige tunnels in, dewelke de hoofdzaal omringden... hy was er nu helemaal klaar voor... ja, nu ging het gebeuren...

WORDT VERVOLGD