ONS FEULLETON

wat voorafging:

juist wanner jonathan druyts vanavond, op humo's pop poll in het sportpaleis, een bekende vlaming om het leven wil gaan brengen, schynt hy door zyn broêr en zyn moeder in huis te zyn opgesloten...

DE MOORD OP SERVAIS VERHERSTRAETEN

feuilleton in 40 afleveringen

door don vitalski

AFLEVERING 20

first thing to do: toch eerst eventjes, boven alles, zich zien te ontspannen. rustig in- en uitademen, en de ledematen alle rust gunnen. dit hoefde niet gelyk te staan aan verlamming! veeleêr integendeel; immers: zo ging het er toch ook steeds aan toe, zo bedacht jonathan, in de tyden toen 'ie nog voor de DOVO werkte? althans: toen de dingen daar nog een béétje normaal verliepen... je kon niks bereiken zolang je niet éérst integraal relaxed was. je moest je zaken eerst allemaal op een rytje hebben. dat wist een kind.

    dus hy legde zich in de driezit, precies in diezelfde houding als die zyn belachelyke broêr daar ook steeds aannam. dat het intussen later en later werd; en dat, hier vlakby, in een overvol sportpaleis, die pop poll ondertussen reeds volop bezig was - daar mocht hy dan weêr niét aan denken!!...

    maar dat eerste plannetje van hem, met die lotto-formulieren van zyn moeder: als dat, uiteindelyk, toch niét zou blyken te werken, in dat geval bestonden er nog tal van andere slimmigheden. en toen begreep 'ie zelfs:"ik ga daar niet eens op zitten wachten! ik begin d'r nu al aan!"

    dit volgende was namelyk een simpel feit: jonathan druyts kon toch ook, als vanzelfsprekend, de blauwe lyn opbellen? eigenlyk? hy kon de politie toch melden, eenvoudigweg:"help, ze hebben my hier opgesloten!" hy was volstrekt meerderjarig. dus dat zyn moeder hem zomaar, krik-krak, achter slot en grendel wegstak; dat was iets volstrekt illegaals, daar kon die, als men het wilde, de doodstraf voor krygen. dus de politie zou hier, zag jonathan het al voor zich, de politie zou hier met combi's met zwaailichten willen arriveren, en de voordeur gewoon komen intrappen, speciaal voor hem, zo eenvoudig. natuurlyk! en aannemelyk deden die van de politie zoiets zelfs gratis. dwz, zoiets gebeurde wellicht met algemeen belastingsgeld, dat hoorde by hun werk.

    toen 'ie de telephoon die 'ie had, weêr van de salontafel oppakte, klaar om te beginnen bellen, bedacht 'ie evenwel dit volgende, nog juist op tyd: wat, als nu juist op datzelfde moment zyn broêr of zyn moeder naar hem zou willen bellen? dwz juist op exact datzelfde moment? en toen kreeg onze vriend effectief telephoon - zzzz! zzzz! zzzz! zzzz! (de tril-functie...) niét iemand van zyn familie, maar wel jennie was het - aldus: de vriendin van peter verstuyckt, dwz den aflapper.

    "je moeder zit hier in die trailer, ja," zei jennie. "maar," zo ging ze voort, "ze wil je, zegt ze, absoluut niet aan de telephoon hebben. ze wil je écht niet spreken vandaag."

    "oké - niet inleggen!! luister!! hoor my gauw, jennie..." als dàt nu maar niet zou gebeuren: dat die jennie zou inleggen, juist nu dé verlossing helemaal in beeld kwam! "zeg haar," zei jonathan, "dit volgende - doé dat, en ik betaal je daar 20.000 euro voor! echt waar! zeg tegen myn moeder dit volgende..."

    die jennie klonk betrouwbaar, die klonk erg boeiend zelfs. vond hy. en het was haar toch alvast gelukt, waar of niet, om überhaupt tot aan die trailer te geraken, en daar die boodschap aan zyn moeder door te spelen - dus het zat goed, het zat écht goed!

    "myn moeder heeft de lotto gewonnen. zeg haar maar gerust, dat ze dit mag nakyken. ik weet niet over hoeveel geld dit gaat, maar ze heeft zes nummers van de acht nummers helemaal juist. maar," sprak jonathan druyts helder, "zeg tegen myn moeder dat ze my komt losmaken - of anders, als ze dat niet doet, dan ga ik haar winnend formulier hier meteen, by de hoorn, tot tienduizend stukjes verscheuren."

    na twee minuten en een half belde zyn moeder hem terug op. na één halfuur en drie minuten stond ze, tezamen met haar andere zoon, andré druyts, in de breydelstraat - en zonder een minste vorm van weêrstand of tegenwerping, of zelfs maar zonder een minste commentaar, lieten ze jonathan druyts weêr de straat op - éindelyk!!

    éindelyk!!

    "waar is dat formulier!" vroeg zyn moeder alleen maar. "ja, waar!" zei ook andré.

   onze held rende gelyk richting het sportpaleis - dus eerst renden-'ie door de carnotstraat, die er zeer stemmig bylag; het regende, maar de trams waren mooi geel verlicht en iedereen onderweg scheen in een feeststemming... het was halftien savonds, nog zéker was het niet te laat - wel juist andersom: dit was, wist hy zeker, dit was hét ideale moment om daar totaal onverwacht naar binnen te stappen - met dit ene, stevige, onvervangbare broodmes, van zyn moeder, in zyn groene trainingsvest.

WORDT VERVOLGD