state of being, 27 januari 2019

reeds om negen uur smorgens moest ik in vosselaar zyn. voor een soort allerlaatste marathon-repetitie, met toneelgroep veredeling... dat wil zeggen: om acht uur smorgens opstaan; dus dat wil zeggen: maar drie uurs en een half geslapen hebben.

    het opstaan zelf is een misdaad, en zo ook, of méér nog, die rillerige kattenwas in een yskoude badkamer by een kraan die geen warm water opbrengt; maar meteen daarna zit je voor de rest van de dag in het zadel, en beleef je die alsof je, eigenlyk, gratis stoned bent - met de nadruk op gratis. het enige dat je niet mag doen, is gaan zitten...

    die repetitie verliep bovendien steengoed. om niet te zeggen: kan niet beter. als een plan dat eindelyk helemaal tezamenvalt. de gedetailleerde veruitwendiging van een hoogstpersoonlyke dagdroom - een voorrecht is het, om zoiets te mogen uitvoeren. eens de trein van dit toneelstuk aan het rollen gaat, ben ikzelf, net zolang, totààl niet meer van deze planeet.

    inmiddels werd het iets voor middernacht... buiten is er de regenval, hierbinnen de zachte chauffage... nu dus cola drinken (cola light)- om myn vrye tyd hier in de werk-kamer, alsnog wat uit te rekken... morgen in principe totaal niks aan de hand. het leven kan niet nog méér perfect.