state of being, 25 februari 2019

het plan vandaag was, my exclusief te zullen bezighouden met nero, de figuur van marc sleen; voor, o bloggers, héél misschien een soort project, over hetwelk ik voorlopig evenwel niks kan zeggen. rond elf uur wakker geworden zynde, na slechts zes uur slaap, heb ik me daar dan ook werkelyk, meteen, voor kunnen neêrzetten - met veel plezier ook...

    wisten jullie dat nero by z'n familienaam in principe "heiremans" is geheten? dat hy op jeugdphoto's een bos krulhaar draagt? dat hy daarna helemaal kaal werd, maar dat hy zyn beroemde twee haarsprieten te danken heeft aan het drinken van water van een wonderlyke rivier in alaska? zyn grootvader was een waarzegger... van beroep is hy, zoals men weet, een "dagbladverschynsel."

    helaas, meermaals werd ik, in de loop der namiddag, door slaap overmand... daar gaf ik dan maar telkens weêr aan toe... diep in de zetel, in de muisstille middag; pitouche achterna... morgen, die sollicitatie by de DOVO, de belgische ontmyningsdienst, vergt érg veel van myn gestel... nooit van m'n leven, ooit, gewerkt hebbende - en nu dan gelyk in zo'n knelpuntberoep... hoe vervreemdend... op myn 48e?... maar: het is beter als ik op myn 48e misschien ontplof, dat op myn 38e... da's een voordeel van er zo laat aan te beginnen...

    rond halfvier de kinderen gaan ophalen, een wyle blyvende verpozen op het zon-overgoten kerkplein. volgens armand pien was het vandaag de warmste belgische 26 september aller tyden!...

    lectuur: grasduinen in het boek getiteld "alvorens alles vervaagt", de mémoires van guido lauwaert. literatoren doen neêrbuigend over mémoires, maar voor myzelf staat het genre op een allerbovenste plank. ik heb ook liefst dat mémoires niet té goed geschreven zyn... met plezier wil ik het er byhebben als een auteur zichzelf hier of daar verheerlykt, en zeker als hy soms rancuneus afrekent met deze ofte gene. hoe minder "styl", hoe beter...