om twee uur in de namiddag gaan solliciteren by de DOVO, de belgische ontmyningsdiensten. uiteraard is die "DOVO" hier maar een laffe metafoor voor iets helemaal anders, ik weet het - maar: er komt téveel realiteit ineens op my af, ik ben dit niet gewend, byna vyftig jaar oud zynde maar toch, tot dusver, onafgebroken in een soort van psychedelische vrystaat vertoefd hebbende; aldus: voorlopig zal ik my hierachter, achter die valse naam "DOVO", moéten verschuilen; en wel net zolang, totdat ik dit op een rytje heb. totdat ik hier greep op heb...
de rit ernaartoe scheen alleszins volmaakt... exact één halfuur fietsen, goeddeels langs het schotense kanaal, een prachtig jaagpad - vooral by erg zonnig weêr zoals vandaag, kan het niet mooier. het water stond erg hoog, de paardenbloemen bloeiden...
de directeur en zyn secretaresse schenen bovendien heel erg sportief, schander, behaaglyk en aimabel, dat scheelt ook àlles. je hoort sommige mensen wel 'ns uitroepen dat ze "niet kunnen werken voor een baas,"- maar: dat is onzin, je hebt àltyd een baas boven je kop (behalve als je een gepensioneerde bent of een rentenier..) ze bedoelen dus eigenlyk dat ze niet kunnen werken voor een baas die ze niet kunnen uitstaan - en dat volg ik héél erg!!...
maar: dit zag er dus eigenlyk fantastisch uit, eigenlyk... een parttime van elf à twaalf uren per week... geen flauwekul en veel voorbereidend werk, mét voorts het risico op levend verbranden of ontploffen - maar: met een béétje chance zou het ook lukken, lezers, om telkens pas in de middag te hoeven op te dagen. is dan niet ongeloofyk? dat wil zeggen, dat ik dan zou kunnen volharden in myn inmiddels dertig jaar oude gewoonte om, strikt iedere dag, op te blyven tot vier uur snachts. zolang ik over dié tydsspanne heer en meester blyf, van twaalf uur snachts tot vier uur snachts, kan ik de wereld aan... de vruchtbare, want zeer langdurige uren, waartydens er, in de donkere lucht, een soort mystieke ellentriek komt te hangen, die het is, waarvan ik myn energieën aftap...
de ontmyningspraktyken zyn voldoende menswaardig. vandaag had ik enkel uitzicht op het fyne bureel van de mooi verzorgde directeur; de andere lokalen, de tunnels, de graaftanks en de vele magazynen, met daarin alle opgegraven explosieven, duikboten en telecasters, bleven buiten beeld - maar: dat maakte toch nieuwsgierig... geef my dan maar een rondleiding, ik wil aan de slag...
en ik zal dus gewoon kunnen blyven voortgaan met optreden en gedichten schryven... misschién verbeteren de zaken nu alleen zodanig, dat ik de kuttige opdrachtjes kan droppen. de tydrovende eenmalige presentaties, de line-ups tussen comedians met wie ik niks te maken kan hebben - ik scoor het best als ik de avond voor myzelf heb, voor een publiek dat voor my gekozen heeft...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reageer hier en nu