wat voorafging: jerry bill en zyn vrienden doorkruisen de vallei van het losse zand... op zoek naar een dorp, waar jerry bill naar het schynt wordt opgewacht door een vriend van zyn zus...
DE BENDE VAN
JERRY BILL
feuilleton in 17 afleveringen
door don vitalski
het sprak vanzelf, goeie lezers, dat jerry bill, zoals die eraan toe was, wat graâg een gesprek zou zyn aangeknoopt met morgan-le-fay, die 'ie al veel te lang niet meer had gezien, en betreffende wie 'ie zelfs in de veronderstelling had verkeerd dat ze dood was, en begraven ook. maar: voor dat soort van meer romantisch georiënteerde conversaties, deed zich de gelegenheid alsmaar niet voor. eerst lag onze held op een stel takken en touwen, om derwyze te worden voortgetrokken, dat 'ie zichzelf, in eigen persoon, geheel niet hoefde te roeren; de putten en bulten onderweg deên hem daarby echter zo onuitsprekelyk veel pyn, dat 'ie er een paar keer byna van flauwviel. en nu waren ze, naar reeds uitgelegd, by de vlakte van het losse zand aangekomen - waar iedere minste soort van inspiratie werd omgord en teneêrgedrukt door niks minder dan een schroeiende zonnebrand, onder een strak, verpletterend strak firmament - en hierzo, dit vlammende losse zand zelf, waar je telkens overnieuw tot aan je beide scheenbenen in weg zakte. overal waar je keek, was dit landschap hetzelfde. je was wel bezig met je te verplaatsen - maar: zonder de indruk te mogen krygen, ook maar één halve meter vooruit te geraken.
trouwens: waarom ook, zo bedacht jerry bill moeizaam, een stukje windel aan z'n kapotte linkerwang herschikkend, waarom ook zou een mens zich erover verwonderen, ja feitelyk, sinds wanneer of uitgerekend waarom morgan-le-fay nu toch wél nog in leven kon blyken te zyn? doden die naêrhand toch wél weêr voor je neus opdoken, gezwind in levenden lyve - die waren onderhand, zoals dit werd geheten, "schering en inslag". op den duur was het er al van gekomen, dierbare lezers, dat als jerry bill, de held die 'ie was, iemand neêrlegde met veel bravoure, dat 'ie dan zelfs op voorhand al inzag, dit volgende:"okay - nu ligt die onverlaat hier dood op de grond, en sta ik subiet zelfs aan zyn grafkist, doordat 'ie, terwyl ik erop toezie, professioneel gaat worden begraven - maar straks, desnoods pas binnen een jaar of tien, of twintig of desnoods pas binnen dertig jaar, staat die toch weêr grynslachend voor me. klaar om terug te schieten. altyd nét wanneer ik hem dan toch helemaal was vergeten." dwz het gebeurde vaker dat de doden terug overeind kwamen, dan dat ze werkelyk bleven liggen. om werkelyk te blyven liggen, daar was een soort van discipline nodig - en de cowboys van tegenwoordig, laat helemaal staan de courtisanes, die hadden die discipline niet meer.
"dus eigenlyk," bedacht jerry bill traag, "wat vàlt er te converseren?..."
het slangenmens en morgan-le-fay liepen een paar myl voor hem uit. duidelyk werd, op een ogenblik in de tyd, dat er ginder, aan het schroeiende zenith, iets uitzonderlyks gaande was. het slangenmens was ermeê doende, iets uit de zandgrond, of zo, naar boven te trekken - toch geen schat of zoiets? het was iets dat glinsterde...
WORDT VERVOLGD
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reageer hier en nu