wat voorafging: jerry bill is bezig het noorden te verliezen, in de val gelokt als 'ie zich weet, van het losse zand van de vallei van het losse zand...
DE BENDE VAN
JERRY BILL
feuilleton in 17 afleveringen
door don vitalski
15.
het slangenmens kwam naar hem toe. zelf was 'ie in mekaâr gezakt. hy lag op z'n knieën in de schroeiende zandkorrels - en deed toch nog de moeite, voor zich uit te gluren.
"hier, voor jou - een kadootje," sprak bennie het slangenmens.
jerry bill knipperde met zyn twee ogen - met zyn éne oog, wil dat zeggen. verdomd - was het, beste lezers, een fata morgana? neen, vanzelf herkenden-'ie dit - een vehikel was dit, zoals hy dit soort herkende van dat ene, welbepaald kapotbeduimelde reklaâmblaadje by hem thuis - de western gazette; die zes of acht bladzyên reklaâm en lectuur, die 'ie, in z'n blokhut, jarenlang iedere avond doorblaêrd had - jarenlang iedere avond datzelfde ene gazetje - op voorwaarde dat 'ie zich niet op jacht wist of op oorlogspad. "inderdaad," zei het slangenmens dan. "speciaal voor jou - een fiets!"
het slangenmens en ook morgan-le-fay moesten erom lachen. en onverbiddelyk en vanzelf lachte jerry bill met ze meê, tweemaal zelfs, hardop. hy hoorde dat lachen uit z'n buik naar omhoog komen. alsof 'ie een boer ging laten - "haha!"; en daarna nog 'ns:"haha!" dat was, gedurende één halve seconde, een luchtbel van echte, gezonde vrolykheid. authentieke lol. plezier. een fiets - in de vlakten van het losse zand... een trapfiets - hier in deze oneindige, volstrekt losse zandhopen. "en ik heb," bedacht jerry bill met spyt, "myn levenlang naar zo'n fiets verlangd..."
optenief moest hy lachen.
optenief moest hy lachen.
"nu meteen wegfietsen," sprak morgan-le-fay, "dat zal niet kunnen."
"we kunnen die fiets wel voortduwen. desnoods, waarom niet, tot helemaal aan het berenbos," sprak het slangenmens. betreffende wie het plotsklaps totaal niet meer duidelyk was of 'ie nu grapte of juist sprak in ernst.
"ik kan daarmeê fietsen," sprak jerry bill kreunend, onuitsprekelyk moeizaam, vanuit zyn kurkdroge, schroeiende keelstrot.
"in het berenbos?" zei morgan-le-fay.
"ook hier," zei jerry bill. "ook hier kan ik met die fiets vooruittrappen. als je wil. door dit losse zand, dit losse woestynzand - ik kan daarmeê door dryfzand fietsen. ik heb," sprak 'ie nog, byna ineenzakkend, "ik heb al voor hetere vuren gestaan!"
met een kracht die 'ie ook zélf niet helemaal bevatte, ving jerry bill d'rmeê aan, zich uit zyn knielende lighouding toch weêr helemaal overeind te manoeuvreren - zyn rug bleef wel gekromd - en plotsklaps kreeg 'ie kolossaal veel tandpyn ook - maar: hy kwam recht. hy reikte met zyn handen richting de gekromde handvaten van het stuur van deze metalen herenfiets.
WORDT VERVOLGD
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reageer hier en nu