ONS FEUILLETON . .

wat voorafging: jerry bill schynt door een handgranaat tot ontploffing te zyn gebracht...

DE BENDE VAN

JERRY BILL

feuilleton in 17 afleveringen

door don vitalski

4.

die afschuwwekkende handgranaat was inderdaad, lezers, in uiterste mate geëxplodeerd geraakt, zomaar ineens - maar toch, opmerkelyk genoeg, toch was onze revolverheld jerry bill nog in leven. hoe kon dit? we hadden de genade, die het was, te danken aan het slangenmens, die goeie kerel; want: meteen toen in de blokhut van jerry bill die sioux-invasie haar aanvang had genomen, had dit lenige, plooibare wezen dat het was, zich weten te verbergen, meer specifiek achter de lambrisering van de blokhut, wat jerry bill ook wel reeds had vermoed - al mocht dit voor buitenstaanders nog zo vreemd hebben geleken, zolang die geen weet konden hebben van de vele, enigmatische geplogenheden van het slangenmens in het algemeen. dit vermetele creatuur, naar was bewezen, kon zich zelfs verbergen in, desgewenst, een ordinaire schoendoos - zélfs waren dat soort van acrobatieën juist zyn gehele bestaansreden. "hier zit ik veilig," bedacht het slangenmens. "voor heel eventjes, althans." terwyl 'ie nog bezig was zich te verstoppen, had 'ie die handgranaat in kwestie, met drie kleine sprongen, die het waren, naar binnen zien komen tuimelen - waarop het slangenmens opeens érg vlug in actie schoot, om niet te zeggen snel als een échte slang, en onbevattelyk handig.

    terwyl jerry bill, onze held, nog bezig was, zich pal bovenop het schroeiende kleinood neêr te smyten, verplaatste zyn vriend het slangenmens zich beneênwaarts, richting de vloer, om zich daarna, plat als een espenblad onder de rieten mat voort te bewegen, byzonderlyk zonder dat de indringer, de indiaan, dit zou kunnen waarnemen. het slangenmens krabde zich een weg onder jerry bill door, in zeven haasten en spoeden, en prutste daar ook nog eens het tapyt zeer snel open; geen handen meer vry hebbend, was het dan maar tussen zyn lange, trefzekere tanden dat 'ie, lezers, die granaat ten slotte pakte, die elk moment kon gaan ontploffen. en meteen daarop bevond het slangenmens zich buiten - daar geraakt zynde, zoals steeds, onder de tapyten door, tot aan de voordeur; waar de andere, hard zingende, wild dansende indianen, die zich buiten wisten, in de helle zon, hem wel tevoorschyn zagen komen - maar: té laat; de granaat,- waarvan jerry bill nog steeds meende, dat die onder zyn buik lag -, ging ertoe over om, zoals de lezer onderhand weet, tot ontploffing te komen in zeventien gradaties.    

    vér had het slangenmens het onding dus niet kunnen verwyderen. de blokhut spatten-als een ontploffende tomaat in duizend stukjes. terwyl jerry bill zichzelf helemaal in brand wist schieten. met zeeën van infernaal blakerende steekvlammen in zyn rug, in zyn nek en in zyn schouders, renden-'ie kuchend en krysend naar buiten -"ik moét," zo begreep 'ie toch nog, "ik moét - tot aan die waterput zien te geraken!"    de indianen richtten hun pylen dan toch weêr op hem, dwz op jerry bill, die het onheil serieel rakelings langs zyn twee oren wist suizen - onderwyl 'ie nog steeds helemaal in brand stond, wat anders? de scheurende, gloeihete brandvlammen die het waren, hielden nu ook huis in zyn kont, in zyn kruis, in zyn hard krysende keel. één vlam kwam naar binnen in zyn longen. dan zag 'ie een brandende gifpyl recht op zyn oog afkomen - zonder dat hem nog de tyd was gegund, hiervoor weg te duiken...

WORDT VERVOLGD