ONS FEUILLETON

wat voorafging: twee achterlyke scalpenjagers houden jerry bill een revolver in zyn mond...

DE BENDE VAN

JERRY BILL

feuilleton in 17 afleveringen

door don vitalski

10.

in de verte, tussen de donkergroen-zwarte, zich tralie-achtig verstrengelende takkenbossen om en naby de klotsende modder-oevers van silver creek, weêrklonk er nog steeds het amechtige, hol echoënde feestgedruis van de bende van de zwartharige ranger; het was een onbestemd kirren en lachen, met hier en daar een banjo d'rby. maar: rond jerry bill zelf, beste lezers, daar was het opeens muisstil geworden. "ben ik dood?" dacht jerry bill ontzet. "ben ik dan toch naar de hemel? ondanks alles? ondanks hoe ik geleefd heb?" maar: hy gevoelde nog steeds die revolver tussen zyn pynlyke voortanden priemen, dus - wat was hier gaande?

    het yzige stilzwygen van de vyand duurde zodanig lang voort, dat jerry bill op de zeer lange duur niet anders meer kon dan, op hoop van zegen, toch maar dat ene, pynlyke oog van 'm, voorzichtig een beetje open te trekken - zo voorzichtig, dat zyn belagers d'r niks van zouden merken. toen jerry bill te zien kreeg wat 'ie zag, ging er zo'n erg harde, brutale schok door gans zyn lyf, van boven tot onder, zyn volstrekt koelbloedige natuur anders ten spyt, dat 'ie toch, als vanzelf, een onverhoedse, terugtrekkende beweging ondernam - waardoor die blaffer afging, noodzakelykerwys een kogel dwars door zyn wang schietend - gelukkig niét door zyn kaakbeen, nog een wonder. hy verbeet de pyn, al was die buitenaards, om van het volkje verderop geen aandacht te hoeven te trekken. de knal zelf viel niet op, doordat er zovéél werd geschoten hier in de buurt, op alles dat voorbyvloog.

    wat was hier loos? vlak voor onze held zyn twee voeten, beste lezers, konden we opmerken, dat niemand minder dan de fameuze bennie, dwz bennie het slangenmens, zich manifesteerde. maar van hém was het niet eens geweest, dat jerry bill zo erg had opgekeken; dit volgende gegeven was hier byna zelfs tot een regel geworden: op momenten wanneer jerry bill zich werkelyk héél erg diep in de rats wist, op zo'n manier, dat zelfs flauwvallen of in een waterval wegspringen, niet meer mogelyk bleek - dan was het toch altyd, en steevast op de valreep, het slangenmens, alsnog, die hem redding bood. "ik wilde je niet aan het schrikken brengen," siste het slangenmens, jerry meteen zeer zorgzaam by de polsen grypend. maar: waar jerry bill wél zeer drastisch van opkeek: opzy van het slangenmens, ruggelings tegen een ros blakerende boomstam leunend, gekleed in een knalrode baljurk, als kwam zy recht uit een cabaret, liet morgan-le-fay zich ontwaren - hoe kon dit? dat wyf was toch dood? de moeder van zyn kind - dat eêrtyds, evenwel, niet eens werd geboren; morgan-le-fay en haar kind werden toch vermoord tydens het bevallen?

    het slangenmens reikten-'m een stukje verband aan, waarmeê 'ie z'n bloedende wang vermocht te stremmen. "vlug - we dragen je hier vandaan... een paar krokodillen zyn al bezig, tussen het deemsterende riet aan wal te kruipen."

WORDT VERVOLGD