state of being, 30 maart 2019

my de gehele dag enigszins afgepeigerd geweten, door toedoen van het verloop van de integrale voorbye week; waardoor het moeilyk was, iets te ondernemen - zy het zeker niet helemaal onmogelyk. smiddags zelfs op stap geweest; luv en sissi, en al hun kinderen, vergezellend in een eetbar op de turnhoutsebaan - een bar die wel uitblonk in norsheid, wat de uitbater betreft. komen wy hier voor ons plezier, of zitten wy hier soms in het leger?
    rond het middaguur mogen lezen, dat ik deze maand kolossaal veel geld heb getrokken van sabam, het grootste record van m'n gehele leven. nu niét dat ik meteen myn job als lesgever weêr kan opgeven (wat ik ook absoluut niet zou willen), maar wel wil dit zeggen dat ik vanaf nu tot eind januari 2020 geen zorg meer heb...
    die torenhoge sabam, heb ik te danken aan die musical die ik schreef voor belcanto. zo werkt het systeem van sabam: artiesten die zich de bahama's byeenverdienen door permanent voor uitverkochte schouwburgen te spelen, verdienen van sabam nog méér daarbovenop; arme dreumesen voor leêge zalen, krygen van sabam een habbekrats. dat lykt logisch; hoe royalties de ryken nog ryker maken, en de armen in de kou laten staan. maar dat hier niks aan zou kunnen veranderen, dat geloof ik niet. - maar; oké - specifiek dit voorjaar, doe ik er myn champagneflessen aan open...

    rocco james conan, voorts, genomineerd voor een interscolaire schryf-wedstryd - de door bescherm-engelen omtroonde, die hy is. maar mollie, die er ook aan meêdeed, en er maandenlang naar uitkeek, valt uit de boot; de hel van competitie; toch kan je het niet vermyden. verliezen hoort ook by opgroeien. alleen is het lastige dat mollie juist uitblinkt als schryfster, ik hoop dat haar zelfvertrouwen daar nu geen deuk meê oploopt.

    dat tweede dagboek van daniël robberechts heb ik inmiddels uit. met de échte dagboek-fragmenten behoort die naakte, voor zichzelf monumentaal meêdogenloze robberechts, zie ik nu, op myn 50e pas, tot de grootste vlaamse auteurs van de vorige eeuw; de francis bacon van het literaire zelfportret; maar: het rare is, dat je nog niet één alinea van hem gelezen krygt zodra 'ie die dagboek-taal overschrydt en de meer prozaïsche weg inslaat; metéén druipt de verveling er dan vanaf, hoe merkwaardig...

    na een pauze van een halfjaar, met frisse oren m'n eigen monoloog getiteld "beuling met appelmoes" herbeluisterd. die personages die, in het verhaal, "van de jaren negentig" komen, daarvan zou ik nu maken dat ik daarmeê "nog in de klas" zou hebben gezeten (myn jaren-negentig verleên zou ik nooit meer willen aanhalen; dat thema is op, afgezaagd, dood.) dat die gasten gewoon voor myn deur staan, is ook, zie ik nu, veel te passief en saai; de ene moet, zie ik, bezig zyn met een auto in de vernieling te helpen, en de andere moet overgeven op myn tapyt, dadelyk van zodra ik de deur voor ze opendoe. het einde van het verhaal slaat ook hard tegen - ik dacht aldoor "benieuwd naar hoe die laatste passage gaat klinken!!...", er dus het allerbeste van verwachtend - maar: daar moet àlles nog aan worden gecondenseerd.

    conclusie: op het moment moet die "beuling met appelmoes" voor minstens een jaar opnief in de diepvries.

    welk een zonnige dag was het voorts, en hoe aangenaam traag gingen de huiselyke uren hier in de stoffige zetel...

    onderweg in de helmstraat, sprak de acteur die is geheten koen janssen, die we passeerden, na drie minuutjes conversatie, "nu moet ik weêr verder,"- dat is een opmerkelyk voorval, by 99 procent van dit soort kruis-ontmoetingen ben ikzélf degene die na een minimaal aantal minuutjes snel opmerkt:"nu moet ik weêr verder."