VitalskiBlog

een van die tweehonderd manuscripten is zo byvoorbeeld de novelle "de zilveren giraf". die tuimelde my vanavond toevallig nog eens in myn handen. ik keek er ten zeerste van op. het meest staccato-gedreven proza dat ik ooit schreef; dit hield ik kennelyk mooi 120 bladzyden vol.
         het verhaal wordt verteld door een ik-figuur, dat zwaar achterlyk is, en dat dat daarom niet anders kan dan zich aldoor in extremis "geleefd" te laten worden. hy wil een atelier hebben om daar met zilverpapier en paperclips kleine girafjes te vervaardigen, maar wordt in plaats daarvan letterlyk "doorverkocht" van de ene meesteres naar de andere hondentemmer...
         zeer mooi is het "episodaire" van dit lange verhaal; dwz dan weêr belandt 'ie by de ene, dan weêr by de andere, en aldoor verlangt hy terug naar die éne dame, die ooit zyn haren eens afdroogde.
         sommige hoofdstukken zyn erg mooi, maar andere hoofdstukken ontsporen en worden daardoor vervelend. hierdoor valt het boek als een geheel toch uit elkaâr, en kan ik er dus uiteindelyk niks meê beginnen...