essay over slechte muziek

vanaf het begin der tyden, en precies en exact tot aan het begin van de 17e eeuw, is de westerse muziek er aldoor meê bezig geweest, beter en beter te worden, mooier en mooier en alsmaar meer filosofisch; meteen daarna is onze muziek per generatie slechter en slechter geworden; alsmaar dommer en zinleêger. de finale genadeslag kwam met woodstock, jimi hendrix en de elektrische gitaar en de elektrische basgigaar; sindsdien verkeert onze muziek, kennelyk definitief, in een totale depressie. de mensen zyn depressief. dit komt het best tot uiting wanneer je byvoorbeeld naar de kapper gaat of naar een schoenenwinkel, of wanneer je mag meêryden met een chauffeur die, aldoor onderweg, de autoradio heeft spelen, meestal op zo een luidsterkte, dat je nét niet kan horen wàt er speelt, maar wel nog nét kan gewaarworden dàt er iets speelt; dus een soort enerverend geruis waar niemand gelukkig van wordt. met een boekje by de hand (de mémoires van martin ros) wil ik by de kapper graâg, met veel plezier zelfs, twee uurs lang op myn beurt zitten wachten - fyn is dat, het meditatieve, gedwongen nietsdoen. maar hoe érg je zenuwen op de proef worden gesteld door eigenstydse r&b, gangstarap en hiphop, en consoorten, non-stop maar wel constant en onafgebroken, dat besef je pas wanneer je, na een uurtje, eventjes naar het toilet kan; dààr hoor je dan opeens die stilte! die rust ! hoe mooi!! hoe diepmenselyk!...

     als kind van myn tyd, heb  ik ook zelf byna aldoor snertmuziek spelen; geluiden die, in de grond, veel te maken heeft met attitude en effect, en minder met echte muziek - maar zéker zou ik daar nooit myn cliënteel, myn passagiers of zelfs myn vrienden meê ambeteren. 

    jango reinhart!! louis armstrong!! fats waller!! dat waren de lààtste muzikanten van voor de definitieve depressie - wy kunnen ons dat gewoon niet meer voorstellen.

    ik kan geen kwartier naar de radio luisteren. ook de zogenaamde hedendaagse muziek van de "goede smaak" is walgelyk.

    op festivals kryg ik vooral diaree van dat geluid van die drumstellen - om nog te zwygen van die smartphones die aldoor alles massaal staan te filmen.

    de enige reden waarom vroeger niét alles beter was, waarom ik toch bly ben dat ik vandaag leef, is omdat we vandaag de dag naar de tandarts kunnen onder verdoving.