state of being, 21 september 2019

mollie zeer vroeg wakker. ze kwam me vragen om voor haar voor te lezen uit de avonturen-reeks "serafina". zo weet een mens om halfzeven smorgens gelyk wat te doen. het is beter dan televisie kyken ook.

    een uur later in m'n éigen zetel dat verhaal over pileci uitgelezen, die man die zich, zoals de vitaklski-blogger weet, vrywillig naar auschwitz liet worden gebracht. by wyze van contrast daarna direct naar een blake & mortimer gegrepen, het album dat, nog niet zolang geleden, werd getekend door françois schuiten. recensie volgt.

    het huishouden begon zich verder te ontbolsteren, onderwyl ik eerst aan m'n columns kon schryven, en vervolgens aan het toneel voor nele bauwens.

    intussen met opzet nauwelyks iets gegeten, met de bedoeling om te genieten van het gevoelen van honger, dat immers een gewaarwording is van reiniging. om twaalf uur gingen de uiterst ondeugende children rolschaatsen, zodat ik nog een goed halfuur kon slapen, rusten, wroeten, krabben en dromen - dit alles nog steeds in de zwarte ligzetel, in kamerjas.

    van één uur smiddags tot halfvyf smiddags voortgeschreven, maar dan tezamen met nele bauwens in de werkkamer. de kinderen hadden bezoek en waren enorm rumoerig. dit duurt nu reeds acht jaar zo, met als gevolg dat ik er weinig van merkte, maar nele werd er nuts van. haha, welkom ten huize usher!... we zyn wel bly dat ook voor nele haar stuk, het einde nu onderhand toch in zicht komt.

    meteen na haar vertrekken, scheen ik, zonder dat dit myn plan was, ook nog eens voor een goed uur aan de slag te gaan met myn éigen verhaal, "beuling met appelmoes". een paar keer goed gelachen! vervolgens ook myn eigen geniale conference "de gelaarsde kat" uit 2011 nog eens bestudeerd, niet zonder er enigszins spyt om te gevoelen, waarom dit stuk nooit op tour is mogen gaan. een zekere miskenning was niet altyd maar wel meestal myn deel - maar: nooit eêr in zo'n drastische mate als vandaag. er is iets in my gebroken, ik weet gewoon niet meer wie ik ben. ik sta nergens. zo waanzinnig veel werk - voor zo misdadig weinig resultaat. myn kâsteel werd gebouwd op moerasgrond. maar: ben ik de enige? ieder moet zyn rug rechthouden, en altoos vriendelyk blyven bovenal.

    om zeven uur savonds rocco james conan naar een vriendje in schelle gechauffeerd, waar 'ie te logeren ging. onderweg droeg ik myn kleine zoon op, de gps voor my in de gaten te houden. dan sprak 'ie:"papa, nog één kilometer, en dan naar links." toen we, twintig minuutjes verderop, in die groene  stille, strakke woonwyk daarginder uitstapten, pakten-'ie me by de hand en zei:"dit was de gezelligste autorit van myn leven."