state of being, 24 september 2019

vorige week nog kwam ik hier neêr te schryven, waarom het een misvatting zou zyn om de boeken van herman brusselmans "grappig" te noemen. een triljardste teken van myn algeheel generale onwetendheid, toch altoos gecombineerd met myn hoogmoedige neiging om ze tentoon te spreiden. nu beroepshalve, met oog op een interview met hem binnenkort, lees ik in "het oude nieuws van gisteren", zyn 42e roman, en heb ik, onverwacht, al een paar keer hardop mogen lachen, met zeer vlaamse, marc sleen-achtige humor. byvoorbeeld deze:"Bijt jouw hond?" antwoord:"Alleen als hij bezig is met eten."

    zo passeer je d'r nog wel een paar... 

    ook sommige integrale passages zyn ronduit glansryk, byvoorbeeld die passage, van wel zes of zeven bladzyden, waarin overdreven uitgebreid beschreven wordt hoe de verteller in een krant zit te lezen, de onnozelheid van zo'n krant blootleggend, vergeefs ook een kruiswoordraadsel oplossend, dit alles in een mooi milde toonaard.

    ook voor het werk, lees ik heden, als eindelyk, het door allen zo ongewoon bejubelde "de helaasheid der dingen"; welnu, ik geloof hier niks van, ik hoor geen auteur, ik verveel me by de gezochte, maar tegelyk toch beperkte stylfiguren. in vergelyking daarmeê, is brusselmans in ieder geval een stem. verhulst, voor my is dat zoals we vroeger jos vandeloo hadden, of ward ruyslinck.
    verhulst maakt ook voor-de-hand-liggende taalfouten, door de kennelyk flink bestoven uitgevery er zelfs by de 80e herdruk nog niet uitgehaald, zoals bvb "we lagen op onze ruggen," wat uiteraard moet wezen "we lagen op onze rug."
    enough...

    voorts was het een zeer regenachtig dag, vandaag - maar: die regen komt als iets nieuws, zodoende hetende moed scheppend.