van zeven uur smorgens tot halfelf savonds geen halve minuut aan myzelf kunnen spenderen; wel files omzeilen, les geven, tydens de middagpauze les voorbereiden, speelkoer bewaken, toetsen verbeteren, les geven, naar huis sjezen, kinderen snel gaan halen, kinderen bedienen, naar de rolschaatsclub, om negen uur savonds van mollie ook nog een hysterische crisis cadeau, etc - om halfelf savonds dus éindelyk met m'n KONT in deze ZETEL.
het goeien-is wel dat het geen érg is om les te geven, en dat het geen foltering is om je kinderen te zien rolschaatsen. de gehele dag door doen er zich ontroerende fenomenen voor, telkens zeer vluchtig; ogenschynlyk loop je in een cirkeltje, in waarheid ben je op winterreis met de oriënt-express... "hallo - - tot ziens."
in alle drukte heb ik myzelf er toch toe kunnen dwingen, m'n in de steigers staande roman uit te printen, het feuilleton "de moord op servais verherstraeten"; de poes was gaan lopen, daar moesten we achteraan, en de aardappelen stonden op het vuur, die moest daar eêr af - maar toch kon ik die printer nog commanderen, dàt is dan het rekenschap aan de eeuwigheid...
het enige jammere; op een ogenblik ben ik, een halve minuut lang, heel erg kwaad geworden op twee leerlingen achteraan in de klas. die verdienden-het wel dat ik kwaad werd - maar niet zo overdréven kwaad, hoe voos van my. achteraf heb ik me wel geëxcuseerd...
niemand heeft er ooit om gevraagd om geboren te worden, dus heeft al helemààl niemand er ooit om gevraagd om vyftien jaar lang fulltime zyn broek te mogen verslyten in een klaslokaal...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reageer hier en nu