uitgeslapen. ditmaal werkelyk. want: doordat ik geen telephoon heb, weet ik ook nooit meer hoe laat het nog is.
beneên meteen in de nieve zetel gaan liggen. om daar te liggen lezen, in zes boeken door mekaâr. wel altyd maar erg wéinig blaadjes, zodus. de warhol-biographie van typex, de handgeschreven autobiographie van prince. de opstellen over edgar allan poe door baudelaire, de financieel economische tyd. de morgen. het nagelaten werk van daniel robberechts. "de grote verkilling" door geert van istendael. het nieuwste boek van myn vader, iets over WOI.
hard vechten met de kinderen, wat zeer gevaarlyk is wanneer ze, de hele dag lang, zware, stevige rolschaatsen aanhebben.
toen die kwaaie kinderen buiten waren, meteen myn twee columns geschreven voor het driemaandelykse magazine "verzin". was veel werk... en daarna myn lessen neêrlands voorbereiden, de in handboeken standaard opgediste materie vervangende door een essay dat milan kundera schreef over een passage uit een boek van céline, wat ik je brom.
daarna met myn kinderen naar myn pa & ma geweest. waar myn broêr serge en die z'n gezellin an ook present tekenden. onderweg was het best zonnig. staalhard fris - maar zonnig.
de soep die ik ginder kreeg, vond ik heel eigenlyk niet zo lekker; het geheel der gesprekken dan weêr eens temeer... die gaan eigenlyk altyd maar over boeken en over stripverhalen en over tentoonstellingen... precies dat ik langs m'n broêr overigens nog een optreden byheb, op de eerste mei van het jaar 2020, in het werkhuys...
onderweg myn kinderen geobsedeerd zien geraken door aangrypende zelfgemaakte affiches die overal waren opgehangen, voor een mens die hier in de buurt vorige week is vermist geworden. "als ik vermist word, zullen jullie wel nog méér affiches hangen he papa?" grmblll...
rond vyf uur in m'n eentje meditatief naar restaurant "de mevlana" gewandeld, ook door die blauwgryze harde straatlucht, voor een vegetarische ryst-schotel. meditatief, doordat ik, zonder telephoon by de hand, ook by het wandelen geen podcasts meer kan beluisteren...
die rystschotel was fantastisch - myzelf voor het eerst sinds twee maanden nog eens min of meer over-eten, zelfs. al blyven het groenten, groenten en groenten. - en sojasaus, wat nu feitelyk tot m'n laatste nieve drug is geworden. sojasaus... een zeer vrouwelyke saus, smaakt eigenlyk naar vagina - maar dan een goed gewassen, frisse vagina, welteverstaan!!...
subiet, als luv terug is van die kinderen in bed te leggen (een proces dat tot drie uurs kan voortduren), beginnen kyken naar de nieve afleveringen van "the crown" op netflix.
hier schryft een gelukkige mens. ik ben bereid om op deze manier 89 te worden. méér moet ik niet hebben, en minder ook niet. het is goed zoals het is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reageer hier en nu