state of being, 31 januari 2020, vervolg en slot

op de terugweg spookte de betreurde tine nys toch enigszins door myn kop. een béétje heb ik die byzondere mevrouw gekend, ze deed het road-management van de toernee "balzaal der gebroken harten", het decap-orgel-project van guido belcanto. op een keer kregen we toen wel 'ns een kwaaie telephoon van een cultureel centrum: de lokale kuisploeg was misnoegd, doordat ze technisch werkloos bleek; doordat tine, meteen na het event, de hele zaal en backstage daar eigenhandig had gedweild.

    ze was daar eigenlyk via een gemeenschappelyke vriend, stephan van uytvanck, de geniale mondharmonica-speler, die een tydlang met tine is tezamengeweest. die stephan zie ik zo één keer per jaar, maar nu moest ik aan hem denken; ter hoogte van groot-bygaarden was ik my, aan het tankstation, een tonyn-sla gaan aanschaffen, het was twaalf uur snachts - en ik had letterlyk van de gehele dag nog niks gegeten (!); in plaats van voort te ryden, stond ik aan de naft-winkel geparkeerd, en zat ik met die heerlyke tonynsla op schoot, naar het nieuws te luisteren. orgelpunt van dat proces rond tine nys. nu op dit moment de jury reeds meer dan zes uur bezig met vergaderen. de macht van het geld van de kerk, wat we je brommen.

    toen tikten-er iemand op myn vensterraam. aldus: aan dat tankstation in groot-bygaarden, om twaalf uur snachts. ik kyk door het vensterraampje - wie is het? het is die stephan van uytvanck. vinden jullie dit nog normaal? om twaalf uur in dat tankstation? in groot-bygaarden? het is god zelf die my als kronikeur heeft geridderd, folks.

    hy is naast my in de auto komen zitten. zo hebben we wel een uurlang gebabbeld, of toch een halfuurlang. echt crazy, precies een droom...

stephan van uytvanck in my car...