state of being, 27 maart 2020

rond halftien smorgens opgestaan. als het aan myzelf had gelegen, was ik wel nog iéts langer zelfs onder de dekens gebleven (het gisteren netjes vier uur snachts zynde geworden)- maar, merkwaardig genoeg: er stond ons een uitstap voor de boeg, warempel; met name tot by onze immotheker op de americalei, voor een zoveelste herziening van onze leen-credieten; met zicht op, als het eventjes gaat kunnen, herbouwingen aan onze badkamer en onze keuken (waar ik my niets by kan indromen - maar: het is luv haar business...)

    die rit was psychedelisch. iedereen die vandààg leeft, weet het. muisstille straten, propere lucht. een prachtige stad, prachtige gevels. geschiedenis. en: eender waar je wil, kan je parkeren... precies of dit speelt zich af in het begin van het jaar 1967 of zo.

    ik kàn dit niet meer loslaten, als ik deze crisis overleef, ga ik voort als een "nieuwe hippie".

    die immotheker lachten-onze voorzorgen helemaal weg (we wilden niet eens by hem binnenkomen, doki?); hy zei:"pfff, vroeg of laat krygen we toch allemààl corona?" zo zou het leven wel weêr simpel zyn, man...

    terug thuis, huiswerk als leerkracht; opstellen verbeteren, aan de lopende band. maar: dit is fyn werk; ik zie by al die tieners naar binnen, als door een reeks van frisse, heldere kyk-vensters, een soort efteling. wat ze doen, wat ze denken, wat ze voelen... educatief is het ook; onder iedere zin myn commentaren, zoals:"het is niet "jou dag", maar "jouw dag"." of ook:"het is niet "komaan, zij mama", maar wel: "komaan, zei mama"." etc.

    vervolgens toch nog de kans gezien om een béétje voort te schryven aan "de indringer", dwz het verhaal dat het vervolg vormt op "het secretariaat", welk feuilleton héden loopt op deze blog (het feuilleton genaamd "het secretariaat wordt alleen maar gelezen door myn broêr serge, en verder door niemand; maar: dat is in orde.) wel niks "nieuws" geschreven, wegens gebrek aan meditatieve stilte, maar toch gedurig kunnen herschryven... dwz dan weêr méér details, dan weêr minder details. dit, tot in myn kist, a.u.b.

    vervolgens opteniéf corvée; met de kinderen naar het park, het rivierenhof. dat is waar ze these days hun kicks krygen. "papa mogen wy dat zakmes" - "oké dan" - en dan, na létterlyk één halve minuut: diep in haar duim gesneden. kreunn... ik heb die kinderen zelf gemaakt - dus: hierover zeuren, is debiel.

    zo is het nu keihard, vooral by de jongste gezinnen; onze halve economie wordt nu door kinderen gesaboteerd, niks minder. een belangryke boekhouder moet, van thuis uit, zyn rendementscyfers herzien en vlug doormailen - maar: toch eerst die fruitpap maken. een dringende herziening van de isomorfen opstellen, plus daarvan de parallelle minima - maar: eerst die kleine dat rond-druipende verf-penseel snel uit zyn twee handen nemen!

    het is beter zo.

    al leefden we nog beter zoals 19e eeuwse slavendryvers in louisiana, in grote, witte huizen, waar opa op het terras voor de kleinkinderen zorgde, onderwyl we zelf, met de paarden, naar het veld konden...

    inmiddels werd het dus vroeg in de avond.

    byna alle honderd exemplaren van "het geheim van de yggdrasil", myn dichtbundel, zyn de deur al uit. dwz: ze zyn reeds allemaal besteld en afbetaald zelfs; my nu onverwacht 800 euro winst opleverende - maar: nu alsnog de gehele logistiek. die valt ook meê - maar: de post komt alsmaar geen enveloppen brengen.