state of being, 27 april 2020

totààl niets gebeurd, vandaag. wel aldoor schryfwerk, oa aan m'n columns voor azerty, laat savonds. en wél ook weêr, maar dan overdag, eventjes met de beide kinderen naar het park oost geweest, om te gaan sjotten en te gaan oefenen op de hand-stand.

    gelezen in "bouncer", een halfuurtje met luv naar "after life" liggen kyken. sumbiet het huis weêr wat aan de kant zetten, voornamelyk de keuken... ondertussen naar het nieuws luisteren, al is dat nu àltyd hetzelfde...

    luv rond de middag een uurlang getelephoneerd met els crawls...

    mollie een goed uur gechat met haar diverse vriendinnen...

    rocco james conan weêr tamelyk veel zitten gamen.

    toch schommelen ze ook vaak, in den hof, die er mooi byligt, en die deze dagen toch goed wat zon pakt (al blyve dit verre van 'n "zon-overgoten" locatie...)

    met diverse leerlingen de verbinding aan het uitchecken geweest langs de app genaamd "zoom", voor als "smartschool" blokkeert. ging buitengewoon goed... die jongeren zien er allemaal patent uit ook, groot en sportief en erg wakker. echte helden.

    initieel deed ik een oproep aan al myn veertig leerlingen tegelyk; er gebeurde een tydlang niks; dan ineens, na 'n kwartiertje, hoorden-ik één enkele, zwakke kuch binnenkomen - en metéén wist ik:"aha, daar zullen we robin hebben!"

    het klopte - straf van myzelf, not?...

    myn eigen dag-schema schuift dramatisch naar rechts; dwz: om zes uur smorgens pas in slaap vallen, rond twaalf uur smiddags pas opstaan, on-uitgeslapen, myzelf hard dwingend (omdat: opstaan nà twaalf uur smiddags, daarop staat de DOODSTRAF.)

    dat kracht-dieet van me, dat ik het voorbye, lange halve jaar spartaans bezigde, is inmiddels finaal om zeep. hoe kan dit? choco-mousse en brood en croissants. gisteren, snachts, rechtopstaand in de keuken als een wildeman, 'n integraal blik zwan-worstjes naar binnen gestoken - plus: by iédere hap een dot mayonaise... twéé blikken cola zero per dag ook, zelfs. zelfs!!...

    en toch: all's well, if end's well, haha!...

    ik hou juist van die volstrekte voorspelbaarheid van alle dagen.

    alleen treur ik om alleenstaande ouders met twee of drie peuters in huis, die hangen hun eigen onderhand op. en evenzeer bejammer ik, met myn gegeerde harp, onze jongeren, die nu juist sàmen lol zouden moeten trappen, sàmen de wereld ontdekken... hoe erg, dat dit morgennamiddag om drie uur niet zomaar ineens voorby is, dat dit zal blyven en blyven aanslepen ook... wat is dat nu voor 'n jeugd?...