uit het schriftje

- het korte, goed verzorgde grasveld van park oost lag vanmiddag vol met hele kleine, blauwe bolletjes. vergif tegen mollen? restanten van een omgekieperde camion? in een wereld die bolstaat van informatie-overload, zullen we dit enigma hierzo, toch nooit te weten komen.

-enigma is evenééns een acroniem; komende van European Numbers Information Gathering and Monitoring association. tegelyk is het natuurlyk ook wel het griekse woord voor "raadsel."

- een voordeel van social distancing: dat het niet zo erg is, als je stinkt...

- het onbewogene van een avatar. een bepaalde lerares op smartschool met wie ik correspondeer, heeft als avatar haar aangezicht maar dan in een schaterlachende houding; dus àltyd als we corresponderen, is zy aan het schaterlachen. vermoedelyk heeft zy er zelf niet meer zo'n weet van... weê de dag, wanneer zy ons, met dié avatar bovenaan, een hartverscheurend doodsbericht verstuurt...

-milan kundera in zyn essay over de lach; dat wereldleiders van zeer vroeger, steeds ernstig en sereen werd afgebeeld, maar dat pakweg americaanse presidenten van de 2e helft van de 20e eeuw lachend, ja by voorkeur zelfs lichtjes schaterlachend op ons netvlies kwamen. (het gezicht van trump is weêr wat anders; de vertrokken mondhoeken van de snauw, de afblaffende bluf; en dit, per dag alsmaar meer krampachtig.)

- myn leerlingen moeten my als taak geregeld een dagboek-fragment doormailen. de meerheid weêklaagt lichtjes:"ja maar; een dagboek - maar: wy maken tegenwoordig niks meê." zeer lullig en voorspelbaar leg ik ze dan uit, waarom geschreven verhalen waarin er niets gebeurt, doorgaans juist veel sterker zyn dan die, waarin de ene actie de andere overrompelt. reve, mann, cuperus. maar vandaag, na 33 dagen en 17 uurs corona-time, verval ik ook zelf, stilaan, tot die banale, volkse verzuchting; ik kryg myn state-of-beings byna niet meer uitgeschreven - "omdat ik te weinig meêmaak."

not. 

zoals bukowski in àl zyn verhalen naar de paardenraces gaat, zo ga kikzelf nu al 33 dagen lang iédere dag alleen maar naar de post. maar uiterààrd is die uitstap dan juist een hoogtepunt in proza en poëzie tegelyk!

slogan voor m'n volgende boekje, te verschynen op de 13e mei:"voor échte lezers!"

"echte lezers." ik weet wel dat ze bestaan, en dat ze blyven bestaan, alleen reeds als één der àllerlaatste vluchtheuvels uit anders echt àltyd en alleen maar dat telephoon-schermpje, dat laptop-schermpje, die digi-ersatz. maar hoeveel mensen zouden nog echt met regelmaat romans lezen? als pakweg elvis peeters of christophe vekeman of peter terryn nu een nieve roman uitbrengen - hoeveel mensen kopen die dan? die cyfers zou ik echt eens heel graâg willen zien.

zoals ik al eens stelde: ik zou eigenlyk 300 mensen moeten zien te vinden die strikt iédere maand van het jaar voor 20,00 euro een boekje van me willen kopen... zo 300 mensen vinden, dat lykt wel een grote klus - maar: daartegenover staat, dat voor myzelf dan ongeveer het paradys op aarde zou zyn verwezenlykt. nooit meer lesgeven, maar ook zelfs nooit meer optreden; geen media meer opzoeken; geen toneelstukken meer vanbuiten staan leren, nooit meer die stress onderweg naar een podium-café in roeselare. het is myn enige nooduitgang - ook nà dit virus.