uit het schriftje

"ik ga eindigen met de bril van sartre"; hiermeê bedoelende, dat myn brillenglazen klaarblykelyk iéder half jaar één halve graad straffer moeten... 

toen de lock-down inviel, hoor je nu, toen waren we "juist zo goed bezig!"; dwz: juist nu we zo goed aan het verdienen waren; juist nu we zo enorm veel klanten hadden; juist nu we éindelyk uit alle schulden waren; zoals kinderen die naar binnen moeten, juist wanneer ze éindelyk goed aan het spelen waren!!... maar: globaal kan je zoiets nooit hardmaken; van de beschaving in haar geheel, kan je nooit zeggen dat die "juist goed bezig" was. de beschaving was niet "juist goed bezig" (zie oa: onze verhouding met africa...) 

ik geloof totààl niet in vooruitgang. of - eigenlyk toch wel, toch wel... wie zou in de 18e eeuw ooit vrywillig naar de tandarts zyn geweest...

net als martin bril mag ook kik over myzelf beweren, dat ik serieus weinig last heb van vooroordelen. alleen maar door een persoonlyke aanvaring, die ik nooit gewild had ook niet, vind ik die overroepen bioloog genaamd dirk draulans nu al jarenlang een totale lul - maar: toch heb ik deze maand al twee keer hardop uitgedacht:"ja, wat die asshole hier nu komt te vertellen, dit klopt volgens my wel min of meer; en ook lykt die het my nog 'ns tamelyk goed te formuleren bovendien."

van hetzelfde: myn enige mensen-zoon rocco james conan ligt, op zo'n donkergrys uur in de lange namiddag, naar een achterlyke jeugd-soapserie te kyken, genaamd "hoody"; na al die kilo's en kilo's van volstrekt inwisselbare "dialogen", grypt er ineens, in een bykeuken op vacantie, een gesprekje plaats tussen een verliefde jongen en een meisje dat hier niets van beseft; en geheel onverwacht hoor kik myzelf byna hardop uitdenken:"de scenarist van dit kleine stukje dialoog, heeft ineens een zeer prachtig moment van inspiratie beleefd.

vooroordelen (door francis bacon "idols" geheten); we hebben ze vooràl juist wanneer we denken ze niét te hebben. alvast in vlaanderen merk je steeds weêr, dat uitgerekend cultuur-journalisten, die er nu juist een beroep, een handelswaar van maken om zich een mening te vormen, werkelyk van vooroordelen aan mekaâr hangen verklonterd.

een beetje raar; myn children halen zelf hun potloden, hun papier, hun basketters, hun i-pad; maar - als ze een gum of een puntenslyper nodig hebben: dié kunnen ze nooit zélf pakken. dan is het altyd:"papa - waar is er een puntenslyper!!" "waar is er een gom!!" het hoort by het wezen van die gum en die puntenslyper, dat ze die zélf niet kunnen pakken.

"ik ga eindigen met de bril van sartre..."