uit het schriftje

in de piepjonge generatie van mollie, blykt het by chat-groepjes een totale business om leden uit de groep te verwyderen. in een groep van tien children, worden gedurende een gemiddelde chat-sessie van een halfuur, zes tot zeven deelnemers twee tot drie keer uit de groep gegooid.

zelf boekjes uitgeven... sommige dino's zeggen my nog: waarom ga je daar niet meê naar een uitgever?

    stel je dat eens voor, een uitgever die daarin zou meêgaan; een dichtbundel; één maand later een novelle; één maand later een dagboek; één maand later een stripverhaal; één maand later een boek over het monster van frankenstein; wél met, qua spelling, een aanvaardbaar hoofdletter-systeen, en met "ij" in plaats van "y" - maar toch steeds met dat gruwelyke kapje op "graâg" en "weêr" en "neêr", en "america" met een c - wélke uitgever op xtc en paddenstoelen zou dààr nu voor in zyn handen staan klappen?

ik heb ook niet dat oneindige geduld van een professioneel kunstenaar. een filmmaker dient zyn scenario en zyn plannen allemaal in - en, ja: met wat geluk, mag hy acht jaar later al, beginnen te filmen - dwz: eventuéél.

    hoe kàn je zo leven? de metafoor zal sommigen verrassen, maar ik ben als een voetballer; ik wil niet naar die goal trappen, om daarna een formulier in te dienen, om dan vyftien weken later te vernemen hoe de scheidsrechters er ongeveer over denken. ik wil niet langs een faxmachine vernemen of het goal was.

jaren vyftig girl-groups... "a girl's work is never done..." volstrekt binnen de lyntjes van de burgery... de groepjes van phil spector daarna: een verhevigde versie daarvan, het overdrevene. de shangri las, vervolgens: het definitieve "erover", wel nog qua tydslyn er middenin, maar door de rebelse ondertoon tegelyk juist tégen het claustrofobe seksisme van die oldschool girl-groups. vroege jaren zeventig: cbgb's; johnny thunders, de ramones en co, die coverden de shangri las; ze waren oprecht gek op die ouderwetse, theatrale girlgroups, die in ieder geval "urban" waren; maar ze konden niet anders dan als een parodie daarop klinken; doordat hun wereld te erg veranderde; in plaats van, voor hun moeder, de vaat te staan doen, waren ze "dtk", dwz "down to kill". een échte terugkeer naar die girl-groups scheen niet meer denkbaar; niet zonder tongue-in-cheeck. maar dan middenin diezelfde punkscene, éigenlyk als een tang binnenin een varken, chris stein + jimmi destri + clem burke + debbie harry - die namen de polsslag van die "blank generation" (new york punk 1974)- en kregen die toch wél in die aloude girlsgroup-romantiek naar binnen gekatapulteerd - zonder dat het een parodie werd. een schoolvoorbeeld van wat friedrich hegel de "natuurlyk synthetiserende beweging van de geschiedenis" noemde...

friedrich hegel                       jimmi destri