die twee ligzetels by ons in huis - met, in het midden, die massieve salontafel en die oneindige draperieën van elektrische laders en aanverwante inplug-kabels; dit zyn, beste lezers, dé smerigste stukken terrarium die een mens ooit zag, inmiddels middels de corona-blues zo mogelyk nog méér verworden tot deze regelrechte dierenkooi, dit apenkot, van zweet en pulk aan mekander klevend, vibrerend als in het viëtnam uit de openingsscène van "apocalypse now".
de achterste zetel wordt middenin gekenmerkt door wat wyzelf hier aanduiden als "de put"; een groot wak in de plank onder het met spaghettisaus overklonterde, verscheurde zitkussen; deze "put" is meermaals opgevuld met andere vezelplaten, oude kussens, ardeense dekens en oude prentenboeken, tot aan de rand - en toch blyft dat kussen daarop, nog inzakken, speciaal voor sint-hernia... na een stoelendans van enige maanden schynt vooral mollie haar vlag by deze put te hebben neêrgeplant, these days, ook steeds afdwingende dat de gordynen dan dicht moeten - alsof ze anders, tydens het tv-kyken, haar croissants niet zou kunnen verkruimelen.
achttien verdroogde boterhammen verderop, aan de helemaal andere kant van de getergde salontafel, met ook altyd nat op de grond, en letterlyk een gsm-draad in een stuk appel ingeplugd, by de scheefgetrokken staande lamp, houdt rocco james conan met zyn playstation huis (aan iedere zetel is er een staande lamp; béide lampen zyn in de voet verneukt en hangen scheef); de zetel van rocco james conan heeft geen put, maar wint dan weêr aan eigenheid doordat je je d'r niet op kan manoeuvreren zonder dat die "whiiiii-whiiiii", van die piepende geluidjes teweegbrengt.
onder de zetel: dozen viltstiften, wolken stof, knikkers en sandalen; iédere twee dagen stofzuigen we onder die zetel - maar telkens opnief ligt dat legioen van slangeneieren ons daar op te wachten.
dat is ons apenkot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reageer hier en nu