state of being, 14 aûgustus 2020

een vreemd voorval

in het openbare zwembad. verplicht op voorhand gereserveerd, dus lekker rustig in het water, nog geen twintig mensen in een zwembad van byna olympische afmetingen. lees: relax. na een halfuur ga ik aan de kant zitten, die stenen zitbanken leunen aan tegen de centrale verwarming, dus de beste zitplaats ter wereld. mollie en luv en rocco stoeien in het ondiep, al kunnen ze natuurlyk wel alledrie goed zwemmen. maar ze spelen wat met z'n drieën. ik neem op den duur een stripverhaal ter hand, "baard en kale", vintage. de redster komt van helemaal aan de overkant naar me toe. haar mededeling: "je mag hier niet lezen."
  ik begryp dat ze dit eigenlyk niet zo meent, maar ieder doet maar wat ie moet doen; ik leg het stripje meteen weêr in onze zwemtas. dan volgt er van de redster een tweede mededeling, misschien om die zeer exotische eerste opmerking toch enigszins te kaderen. "je bent verplicht je kinderen in het oog te houden." ik dacht dat ze aan luv hingen, maar eigenlyk is deze verplichting niet onredelyk, iedere dag verdrinken er kinderen in zelfs nog ondieper water. dus meteen richt ik myn gelukkige blik op myn vrouw en twee kinderen. het leven gaat door dus de redster maakt zich nog méér duidelyk, middels een derde verbod: "je mag niet aan de kant van het zwembad zitten.
  dus: je mag niet lezen. je moét je kinderen in het oog houden. je mag niet aan de kant zitten. er zit een vreemdsoortige logica in deze drietrapsraket, maar het is en blijft een logica, dat is zo. zonder myn blik van myn twee kinderen en myn vrouw weg te richten, in tegendeel, hen aldoor zo scherp mogelyk voor hun veiligheid in het oog houdend, stap ik naar het zwembad en spring weêr in het water.
  welkom in 2020. lekker zwemmen.