het atheneum in schilde waar ik lesgeef, is een heel erg grote school, die ook steeds nog ieder jaar aangroeit, en waar zelfs, zoals het éigenlyk hoort, een lagere school is voorzien. tydens myn eerste, vroeg ochtendlyke engelse les op de bovenste verdieping, deed er zich helemaal beneden, op de achterste speelkoer, een vierjarige peuter voor, die de gehele bende by mekaâr stond te schreeuwen: "ma-maaaaaaaaa!!!!! ma-maaaaaaa!!" dit was uiterst droevig, omdat hy daar echt helemaal alléén stond, zonder iémand in zyn buurt. hoewel ik verstandelyk uiteraard wel begreep dat die daar onmogelyk zomaar verloren kon zyn gelopen (dwz: uiterààrd was daar ergens een juf in de buurt), namen myn vaderlyke instincten het toch zo erg van my over, dat ik myn klasleerlingen even aan hun lot overliet, om die kleine te gaan beredderen (in principe een belachelyk iets, maar ik dacht: als iederéén denkt: iémand zal daar wel voor zorgen, dan gebeurt er toch nooit iets?) dus kik snel helemaal naar beneden. "is uw mama er niet?" "jawel - die is boven!" "waarom ga je dan niet naar boven?" "omdat zy dan weggaat."
pfwiieuw... je moeder kwytspelen - door naar haar toe te gaan... en daardoor dan maar niét naar haar toe gaan... iets nog méér intens, bestaat niet onder de zon...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reageer hier en nu