state of being, 20 november 2020

drie weken niet meer op school geweest zynde, overkwam er my vandaag, toen ik op het parkeerveld uit de auto kwam, om my richting het schoolgebouw voort te bewegen, een tamelyk indringende soort van angstaanval, die zover reikte, dat ik iedere minste vorm van oriëntatie verloor, ten minste voor enige seconden... gruwel... het atheneum in schilde is een erg eenvoudig gebouw, je moet al hard je best doen om te probéren daarin verloren te lopen (het zyn gewoon drie mooie, goed verzorgde vleugels), en toch wist ik, zag ik, ineens niet meer: naar voren?, of naar achteren?...

    gelukkig: eens ik in het klaslokaal binnenkwam, draaide die modus een mooie 360 graden - gelukkig was ik steengoed voorbereid, dat scheelt alles... lesgeven kan iets ingetogen passioneels zyn... je legt uit dat in het engels het woord "draaideur" wordt vertaald naar "revolving door", en dan kan je toch éventjes improviseren; revolver, revolutie. inderdaad ook het automerk volvo... wat later kom je dan weêr by een subliem woord terecht zoals "shananigan". het was een byzonder aandachtige klas, met veel inzet, echt een goeie spirit.

    door de corona-crisis wordt er nu alleen maar les gegeven in de voormiddag; al eeuwenlang echter, ben ik daar een fel voorstander van, ook zonder viraal gedoe. wetend dat ze in de namiddag los mogen, is het veel meer vanzelfsprekend om in de voormiddag ouderwets "streng" te wezen, de lat hoog te leggen, en iedere halve minuut tot in het uiterste te benutten. dagen van acht lesuren lyken my volstrekt contraproductief - hét verschil tussen hemel en hel. god, please: maak dat de goéie ontdekkingen van 2020 mogen blyven nawerken ook na dat zogenaamde vaccin (ik zeg: het zogenaamde vaccin - omdat ik er, intuïtief, op het ogenblik, geen snars van geloof...)
    precies op de middag deed ik toezicht op de speelkoer, en begon het zeer hard te regenen-dat-het-goot; als een tegenkracht op die eerdere schrik-aanval, voltrok zich hiértydens dan weêr een zintuiglyk epifanische levitatie, weinig minder. alsof nu niet de ruimte, maar de tyd stilstond. aan de zykant van het afdak liepen grote hoeveelheid stortwater naar beneden; de leerlingen, veelal eerste en tweede middelbaar, hadden lol met te proberen, mekaâr onder die stortvloed te duwen, soms met zyn drieën tegen één. daar moest ik op af. "komaan, mensen; dat is wel grappig - maar niet héél grappig." die spontane one liner triggerde enorm veel succes...