state of being, 9 november 2020

wakker geworden uit erg veel dromen, die na zeven minuten evenwel uit m'n geheugen verdwenen - behalve iets met waterskiën, iets dat ik met een schans over een haai wist te springen. vervolgens toch zonder kleêrscheuren naar beneden, langs de geboende trappen. first thing to do: koffi. het is kwart na tien in de voormiddag, en joe biden is onze nieve president.

    vermoedelyk breng ik in het voorjaar opnief een dagboek uit, wellicht die van het jaar 2020, om eens te kyken hoe dom en/of hoe slim ik heb gereageerd op die allereerste lockdown. in ieder geval ben ik twee uurs zoet geweest met allerlei notities van toen, dwz om die te ordenen en te sorteren. rocco james conan was intussen aldoor prachtig piano aan het spelen.

    ondertussen ook wafels etende...

    de kinderen willen iédere dag naar het rivierenhof; zolang ze daar content meê zyn, mogen we niet klagen, al helemaal niet met dit zonnige weêrtype, dat voor de tyd van dit vreemde jaar zelfs eenvoudigweg abstract is, misschien wel een koreaans geheim wapen. wel moet je het er bynemen dat zo'n uitstapjes steeds tot halve marathons worden; om de zestien meters zien ze wat anders; in bomen klimmen, met takken naar vogels gooien, oma's omver duwen...

    zo druk als het vandaag en gisteren in dat park helemaal was, heb ik overigens nog nooit meêgemaakt.

    rond vyf uur weêr thuis; de kinderen op hun kamer gezet en met luv voor het eerst sinds màànden nog eens genetflixt, byzonderlyk middels de zweedse serie genaamd "var tid är nu", letterlyk te vertalen als "waar de tyd nu is", doch in praktyk omgezet naar "het restaurant".

    sumbiet slaapt iedereen, en schryf ik voort aan de podcast-christmas-special...
    sorry voor deze franjeloze opsomming...