ik ben zo erg verstrooid (deuren laten openstaan, per ongeluk de verwarming de gehele nacht laten draaien, et cetera), dat luv tegenwoordig, voor ze gaat slapen, alle kaarsen in huis verstopt. omdat ze het anders dus niet meer vertrouwt.
het is nog maar een korte weg naar huize herfst-rust...
daarjuist, rond één uur snachts, naar de broodautomaat hier om de hoek (deze nota hoort trouwens eigenlyk onder de rubriek "state of being - maar: soit...) de machine nam myn kleingeld alsmaar niet aan. op een ogenblik komt er een man achter my te staan. "wat is er aan het handje, meneer de nachtburgemeester? doet ie het niet?" herkend te zyn geworden als de antwerpse nachtburgemeester; het was aardedonker, onder myn paraplui; het regende dat het goot; ik droeg een mondmasker voor, én myn onnozele leesbrilletje had ik op myn neus - dit vind ik toch echt ongelooflyk, hier ben ik fier op als een twaalfjarige!
het was de man van de automaat zelf, die net overal zyn machines aan het vullen was. hy gaf me zomaar twee broden cadeau, uit zyn bestelwagentje vol met broden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reageer hier en nu