filmrecensie

cult of chucky (dwz de laatste chucky in de reeks op deze blog)

àlle chucky-films zyn, ieder op een eigen manier, steengoed entertainment, ideaal voor zeer laat snachts; doch slechts een pààr van die films slagen erin, of ambiëren het überhaupt, om er werkelyk iets griézeligs van te maken (de films zyn oftewel griezelig, oftewel camp); "cult of chucky" hoort gelukkig tot de griézelige chuckies, reken maar. de scènes met de zoon zyn beter dan die met de moeder, doordat die moeder in een kliniek verblyft, wat decormatig niet erg boeiend is. maar de essentiële thematiek van chucky-films is, zoals al wel eens gezegd, het cassandra-complex, het "niet geloofd worden, zelfs al spreek je de waarheid,"- en dàt wordt hier tof op de spits gedreven. de gekken in het gekkenhuis geloven allemaal wél in chucky; het personeel heeft er een dagjob aan, ze die onzin aldoor uit het hoofd te proberen te praten. totdat, op een stormachtige nacht, de voordeur van het gesticht langzaam opengaat...

    principieel ben ik tégen horrorfilms; bvb "silence of the lambs": de makers daarvan, zouden, vind ik, de gevangenis in moeten; omdat ze de kyker trakteren op een soort ellende die sommige mensen wérkelyk overkomt, dwz sommige mensen komen écht by zo'n serie-moordenaar op de operatietafel terecht; daarom mag je daar geen sideshow van maken; maar by die chucky-films is de inzet anders, daar zit je, merkwaardig genoeg, te huiveren by een totàle absurditeit, een totale onnozelheid zelfs. waarom lach je dit niet weg? hoe kan iets tegelykertyd zo belachelyk en zo akelig zyn, waarom is het écht griezelig? dat BLYFT alsmaar fascineren...