Toén, in dat jaar 1987, had ik een uitzinnig passionele romance met een adembenemend prachtige vriendin in Nieuwpoort. Alleen tijdens de vacanties waren we tezamen. En toen kwam er, onverbiddelijk, die uiterst zwoele, gedurige paasvacantie - die toch, geheel onverwacht, scheen te zullen gaan eindigen. We stonden elkaâr te omhelzen op de winderige zeedijk, bij grote, dreigende, donkerblauwe regenwolken, die ons uiteenbliezen voor altijd.
Maar toén had ik nog, voor de rest van het schooljaar die nog volgde, haar zes of zeven briefjes bij me, op rood, gevouwen papier. Toén had ik nog haar ene, machtige photo vlakby me; waarop zij geposeerd stond met haar geile, blonde new wave kapsel; haar argeloze zwarte lippenstift; haar jonge, sneeuwblanke gezicht... Wat zou ik bewondering moeten hebben voor zolang geleden, toen, inderdaad, mijn zintuigen en mijn hormonen, zovele duizenden keren harder hun best deden dan vandaag...
Anderzijds: in dié tijd doorkliefde dat gemis alleen maar die vele, rijbewijsloze kilometers, vanaf mijn stille maar rusteloze dorp in het beregende Kempenland tot precies aan die zeegolven en weêr terug; maar vandaag, zovele jaren later, doorklieven mijn verlangens daarenboven ook die vele, verdronken jaren die ons hebben uiteengerukt.
Dus wat zou ik vandaag niet juist nog veel harder bezig zijn met smachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reageer hier en nu