gastauteur

HEKSENJACHT

door onze correspondent robertus baeken, vanuit de korenvelden van salem...  

aflevering 14

Ik belde bij Hortensia aan. Sneller dan verwacht stond ik oog in oog met Roosje. Het luchtte me op dat haar jonge meisjesgezicht niet het geringste spoor van verdriet of rode vlekken meer vertoonde. Wel hadden haar ogen nog diezelfde zorgelijke blik, alsof zij geen enkele mogelijkheid meer zag te ontsnappen aan het ongeluk dat hun gezinnetje was overkomen. Die ogen moesten snel worden opgeklaard. Daarvoor was ik hier. Met de twee poesjes in mijn armen. Met mijn boodschap. Het nieuws waaraan ik een zo gunstig mogelijke draai gaf.

   Dat ik in het bijzijn van Hortensia slechts twee in plaats van drie van die zwartwitjes aan hun gespreide armen kon overdragen, heette al een dikke tegenvaller. Vooral voor Hortensia die het erg op Pitou had staan.

   ‘Als ik dat op voorhand had geweten… Maar natuurlijk is ‘t nu te laat!’

   ‘Dat was één van de redenen waarom ik je naar Saint-Hubert wou vergezellen!’

   ‘Om welke reden dan nog?’

   ‘Kamiel overhalen terug naar huis te komen! Dat is jou dus niet gelukt.’

   ‘Dat zou niemand lukken! Geloof me, als boswachter zit Kamiel ginds goed op zijn plaats. En hij verdient er nog een ferme duit aan ook!’ Vanaf hier richtte ik me uitsluitend tot zijn bestolen moeder. ‘Hij heeft me zijn woord gegeven. Je krijgt elke euro tot de laatste cent van hem terug!’

   ‘Daar gaat het niet om. Welke toekomst heeft een boswachter? Vertel me dat eens!’

   ‘Je hebt gelijk. Maar zoals elke volwassene hoort hij zijn eigen leven en toekomst zelf in te vullen. Niemand heeft het recht dat in zijn plaats te doen!’

   Hortensia mompelde.

   ‘Wat zei je?’

   Op mijn vraag verhief ze haar hese stem. ‘Hij loopt zijn ongeluk tegemoet!’

Wordt Vervolgd...