gastauteur

HEKSENJACHT

door onze correspondent robertus baeken, vanuit de korenvelden van salem...  

aflevering 14 B

  ‘Dan is dat voor eigen rekening, zou ik zeggen…’

   Hiermee was Hortensia het niet eens. Meewarig schudde zij het hoofd. Nu begreep ik wel dat moeders, van zodra het over hun kinderen gaat, anders tegen de wereld aankijken. Zij volgen niet de nuchtere rede van de buitenstaander die, zoals ik hier, om zalvende redenen daarbij wel eens van leugentjes durven gebruikmaken. Tegen haar kon niemand op. Als redmiddel was ik enkel op Roosje aangewezen. En zo te zien, zou ik haar evenmin met een goedkoop trucje aan ‘t lachen brengen. Dus begon ik wat in haar smeulend vuurtje te poken.

   ‘Kamiel woont in een jagershut. Hij voelt zich goed! Heeft sinds hij vertrokken is een rossige baard. Zelf vond ik al die ruwe stoppels in zijn gezicht niet zo fraai!’

   ‘Zeg me eerlijk Ralph: met wie is hij?’

   ‘Ik zweer je: hij woont alleen.’

   Tussen ons viel een lange stilte. Al was die stilte niet leeg. In mij groeide een riskante vraag. Waarom zou ik niet van de gelegenheid gebruikmaken om met mijn eigen verdriet voor de draad te komen? Geen tijd voor slagroomtaarten. Want zie, daarmee stampte ik alles wat ik sinds een tijdje al wilde weten als een leren voetbal op haar af. Bats! Recht in haar sneeuwwit gezichtje!

   ‘Ik had altijd gedacht dat hij je broer was. Mis! Hij was veeleer jouw droomprins. Misschien zelfs jouw geliefde?’

   Ik zag Roosje schrikken. Zij zette haar poesje op de grond. Waar ik had gehoopt dat een klaar en duidelijk antwoord zou helpen de hemel boven onze musical snel te doen opklaren, boog zij het hoofd, nam haar gezicht in beide handen en weende.

WORDT VERVOLGD