state of being, 31 januari 2021

goed aan het werk aan m'n zombie-boekje, ik denk savonds telkens: "jahwe - ik ben, eigenlyk, opgebruikt, onderhand; alleen al door die onophoudelyke cascade van wat heet, lezers, het alledaagse huishoudgedoe; ik zal me dan maar, denk ik, zonder veel ambitie, gewoon  voor één flink uur exact, aan die schyftafel neêrzetten, zien hoe ik de tyd nog dood, maar zonder enige verwachting of ambitie"; maar in de praktyk sjees ik dan vanzelf drie, vier uurs aan één stuk door, zonder moeite, zuiver en alleen  vooruitgeblazen door myn eigen nieuwsgierigheid naar het verhaal...
    om halfvyf snachts doodop te bed - toch nog, knokkend tegen de vaak, vier minuten in stripverhalen lezen, zoals dit nu al een flink tyd een mode betekent, een mens geen romans of biographieën kunnende consumeren na zélf zonet urenlang aan het schryven te zyn geweest.

    gezwind uit de veren rond halfelf; vrede in huis, rocco james conan aan de piano; op naar merksem - hoe vreemd, een "optreden"... eenieder zeer vriendelyk en bedaard, er is wel "fun" in optreden, maar eigenlyk zou het nooit mogen worden georganiseerd... die stuntgedichten ken ik nauwelyks meer, die vergen een virtuositeit waarop je moet oefenen, zoals op een muziekstuk... maar de haperingen en versprekingen hadden zeker ook een charme, die vormden dan weêr een springveer tot een blik achter myn keukengordyn...

    rond vyf uur alsnog door de sneeuw naar de beo stripwinkel, een zeer boeiend gesprek met tony visconti in myn earplugs. de tyd van de echte rock&roll-legendes, van de echte rock&roll-gebeurtenissen, is helemaal voorby, hoe jammer; alsof de goden zyn gestorven...