gast-auteur

HEKSENJACHT

door onze correspondent robertus baeken, vanuit de korenvelden van salem...

Wat voorafging:

 

Het sprookje van Sneeuwwit in een hedendaags, tragikomisch kleedje gestoken. De goede Prins is verliefd op Roosje, de stiefzus van Kamiel. Maar Roosje lijkt betoverd, zoals zij gek is op haar stiefbroer die op zijn beurt geobsedeerd is door de mythe van de Boze Koningin: een SM-heks vermomd als de mooiste van ’t hele land. Een aaneengesmede ketting van verlangens die onvermijdelijk naar geweld leidt, tenzij…

24.2.

Lucretia gleed als eerste van de band, trappelend op sexy hoge naaldhakken. ‘Dus, jij kan ook ballroomdansen?’

   ‘Dat is ondertussen wel wat geleden!’

   ‘Jeannette, een foxtrot graag!’

   Kans om tegen te stribbelen, kreeg ik niet. Al bij de eerste tonen scharrelde het scriptmeisje me stevig rond het middel, zodat ik me genoopt zag haar op eendere wijze vast te pakken om ons in het opgelegde, ijlsnelle tempo samen aan het dansen te zetten. Dat wij echter zo gezwind, zo zalig vlot over de vloer zouden glijden, had ik nooit verhoopt. Met het buurmeisje waarmee ik destijds de ballroomlessen had gevolgd, was het altijd een wat stijve bedoening gebleven. Alsof er van haar kant teveel schroom aanwezig was of teveel angst dat ik als jongeman, als gevolg van onze fysieke aanraking, te ver buiten mijn boekje zou gaan.

   Terwijl we vurig in het rond draaiden, lette ik op Roosjes reactie.

   Anders dan bij het terughoudende buurmeisje dat altijd iets onbestemds leek te verbergen, viel me bij Roosje een vorm van pertinente weigering op om aan dit onverwachte dansfeestje deel te nemen. Kijkend door het venster, alsof wat beneden op straat gebeurde haar meer boeide, gaf zij demonstratief blijk van onverschilligheid. Later wandelde zij met neergeslagen blik naar een fauteuil wat verder in de hoek. Ook hier keerde zij haar rug naar ons. Haar hoofd, een beetje geknikt ten gevolge van haar tegen het oor gedrukte smartphone, bracht me op de gedachte dat zij andere geneugten dan die zij zelf te bieden had, ver uit de weg wilde gaan. Je weet maar nooit wat zich onder andermans hersenpan afspeelt. God weet vond zij het niet fijn dat haar vriendin mij zoveel aandacht schonk. Want dit begreep ik wel: nog vóóraleer er sprake is van paarvorming, zoals dat bezegeld wordt door elkaar hartstochtelijk in de armen te vallen, speelt ook de keuze om iemand levenslang lief te hebben, zich in het hoofd af. De een valt op Sneeuwwit. De ander op een Boze Koningin. Dat is ‘t enige verschil.

WORDT VERVOLGD...