gast-auteur

HEKSENJACHT

door onze correspondent robertus baeken, vanuit de korenvelden van salem...

25.

Tot hier had Roosje haar voorkeur voor mij nog niet laten blijken. Om haar op subtiele wijze te laten aanvoelen dat zij niet het recht had om flauw te doen, liet ik die eerste dans op mijn vraag door een zwoele slowfox volgen. Maar weer weigerde Roosje ons een blik waardig te keuren. Het scheen zelfs of haar houding hoe langer hoe meer ineenkromp. Kin tegen de borst.

   Eindelijk beëindigde de accordeonist haar oeverloos lang nummer. Hoogtijd om me uit Lucretia’s armen te bevrijden.

26.

Jaloezie? Voor zulke banale gevoelens zou ik geamuseerd mijn schouders ophalen. Zolang hun nare gevolgen binnen de perken bleven en er ook niet echt redenen toe waren, kon het de spanning en vrolijkheid van onze musical alleen maar ten goede komen. Een interessant verhaal trekt immers de aandacht. En wat boeit het publiek meer dan de heftige strijd voor de goede afloop van een onvergetelijke liefdesgeschiedenis?

   Hier was echter meer aan de hand. Ik boog me over Roosje en schrok. Waar ik haar had willen geruststellen, daar mijn dans niet meer voorstelde dan onschuldig vermaak, keek ik op een gezwollen gezichtje dat alweer vol bobbels stond. Wat ondenkbaars had zij zich nu weer in ‘t hoofd gehaald?

   Een tweede dreun: ‘Ik had net Kamiel aan de lijn!’

   Leefde ik te hard met haar mee? Als zij bij wijze van spreken haar linkerknie bezeerde, voelde ik het op die plaats ook. Dezelfde nacht dat zij in dat buitenaardse bos werd opgejaagd, was ik uit zo’n verschrikkelijk nachtmerrie wakker geschrokken dat ik het geen mens durfde vertellen. Het gezicht van moeder Hortensia vol bloedspatten. Een op haar lijf inhakkend slagersmes. De sirenes van een combi vol politieagenten om mij, bij gelegenheid van carnaval verkleed als Zorro in zwarte cape en gemaskerd, hardhandig te overmeesteren.

WORDT VERVOLGD...