gast-auteur

HEKSENJACHT

door onze correspondent robertus baeken, vanuit de korenvelden van salem...

27.

Jammer genoeg is niks naar mijn wens verlopen. Nog vóór Lucretia zich bij mij voegde om onbekommerd samen op die vrolijke wals door de kamer te zwieren, loerde ik minder toevallig door hetzelfde venster als Roosje tevoren.

   Op slag werd me haar gedrag verklaard! Want wie herkende ik daarbeneden aan de overkant op het trottoir? Kamiel! Zijn blik verwilderd. Zijn rosse baard langer en lelijker nog dan tevoren! Ik hoefde me voor hem niet eens achter de gordijnen te verschuilen. Want zie, al zijn aandacht ging naar de voordeur waar Sneeuwwit datzelfde ogenblik naar buiten stormde om zich vol overgave in zijn armen te gooien. Maar ook dit verliep anders dan verwacht. De Boswachter, nu in burger, week achteruit, zodat ik met mijn eigen ogen kon vaststellen dat hij echt niks meer van zijn oude vlam moest hebben. Daarna zag ik die twee elkaar om beurten een en ander in het gezicht schreeuwen. Hun woorden drongen niet tot boven door. Zeker waren het een hoop verwijten.

   Lucretia had het ook gezien. Zij stond naast mij. ‘Zullen we walsen?’ Zij trok me aan de arm. ‘Aan dat soort waanzin is niks te verhelpen.’

   ‘Waanzin?’

   ‘Welja, Kamiel lijdt aan zinsverbijstering; zoals hij gek is op een waanbeeld. Roosje is gek op hem. Jij bent dan weer gek op Roosje. Een ketting van behekste verlangens. Eén van jullie hoort als eerste de tover te doorbreken. Ik hoop dat jij dat bent! Komaan Ralph, laat ons dansen! Maak schoon schip. Het wordt nooit iets met haar!’

   Nu trof ik in het script van de girl geen woord van ongelijk. Het was waar: tot nog toe had Roosje mijn innerlijke drang waarmee ik uit was op speelsheid en vrolijk gezang, vooral gedwarsboomd. Vandaag zat haar slagroomsnoetje voor de zoveelste keer onder de builen. Van mijn gedroomde musical zou niks in huis komen! Deze gedachte verlamde me, zodat ik nog maar één onooglijk stapje van de hier eenzaam rondwervelende muziek verwijderd was. De scriptgirl had dit goed bekeken. Zij nam me moeiteloos bij de arm. Loodste me naar het meest zalige, veelbelovende walsje dat ik ooit gedanst had. En toen zij tijdens ons doldraaien het wijsje begon te neuriën, kon ik er niet aan weerstaan om mee te neuriën. Het werd één toverbal van vrolijkheid. Ook daarna, toen er nog een quickstep volgde en een slowfox alweer. Tot onze spijt stopte de accordeon er hierna mee. Wij stonden op ten minste nog één bisnummer, maar niks aan te doen. De muzikante moest haar trein halen.

WORDT VERVOLGD