gast-auteur

HEKSENJACHT

door onze correspondent robertus baeken, vanuit de korenvelden van salem...

44.

De volgende dag wij met z’n drieën in mijn autootje. De kofferbak vol met valiezen. En de valiezen vol met beha’s, panty’s, slipjes, crèmes, parfums, zepen, nagellakken, vol ook met visschubben in de vorm van gekleurde lippenstiften en andere make-up. De meisjes lachten zich een kriek om mijn mager, ingezakt reistasje en mijn verklaring dat ik naast wat ondergoed enkel een tandenborstel nodig had en mijn onafscheidelijk Zorropakje waarmee ik met carnaval in de prijzen was gevallen. Over het onaangename, ijzeren gewicht in mijn broekzak geen woord. Alleen Sneeuwwit wist hiervan. Opdat het goed tot haar zou doordringen wat bovenmenselijks ik voor haar liefde overhad, had ik het nepwapen vóór ons vertrek eventjes in het weegschaaltje van haar hand op- en neer laten wiegen. ‘Je weet toch waaraan je begint?’ vroeg haar Prins nog, zonder erbij te vermelden dat het om een alarmpistool ging.

   ‘Jazeker!’ klonk haar antwoord zeer beslist, alsof ze meer dan ooit bereid was uit eigen beweging een beslissende loden bal door het lijf van de Boze Koningin te jagen.

   ‘Voor wie zal ik aan de wapenfeiten beginnen?’ hoorde ik de Prins verder. ‘Ten gunste van Kamiel? Of louter voor mezelf, opdat jij eindelijk wakker zou worden en tot zolang onze musical duurt, mij voor altijd toebehoren?’

   Jammer, hierop kreeg de Prins geen antwoord, waaruit hij besloot dat Sneeuwwit tot in de eeuwigheid zou slapen. Hij startte zijn autootje voor het oppikken van Lucretia die hem nu elk ogenblik voor het driedaagse, spannende avontuur van nietsdoen mocht verwachten.

WORDT VERVOLGD