in de eerste aflevering wordt verteld hoe arno's moeder, veel te vroeg, komt te overlyden... vervolgens krygen we een integrale live-versie te zien van het abnormaal pathetische "les yeux de ma mère"... je kan dan toch alleen maar denken: wat nu, jongens? nu is het de bedoeling dat ik ontroérd ben, of wat?"
dat werkt niet meer op die manier.
verder is deze documentaire veel minder opzienbarend dan een gemiddelde aflevering van de juist erg doortastende serie "belpop"... alleen, nog maar eens, de grote contouren van het verhaal, geen enkel verfrissend detail - geen énkel... en weêr en weêr die stomvervelende photo van die vyf in de falstaff... josse de pauw, jan dekorte - dat zyn toch maar, alles by mekaâr, een stel ongelooflyk sààie performers??... goed, dat is natuurlyk een kwestie van smaak...
los van de documentaire, wat arno zelf betreft; eigenlyk toch echt vulgair. eigenlyk toch echt macho en fake, en ongezellig. toen ik twaalf was zag ik tc-matic wel eens live bezig en toen was ik natuurlyk weggeblazen - maar toch werd ik daar toén reeds op geen enkele manier "gelukkig" van. altyd maar dat harde beton, dat harde, vulgaire gebrul... en toch: liever dat pesterige, hoogtonige brullen van in het begin, dan altyd maar die gespeelde schorre hezigheid van daarna...
"forget the cold sweat": zou zwoél moeten klinken - maar klinkt niét zwoel, die percussie en die gitaaraanslagen, die klinken gewoon hàrd... daar is totaal niks subtiels aan...
alleen een paar bubblegums kunnen er voor my aardig meê door; "elle adore le noir" en "ugh ugh"... ja, eigenlyk alleen maar "ugh uh"- op dàt elan hadden ze moeten doorgaan... of eh,- ook "bathroom singer" is best goed...
de baseline is: "hy heeft het toch maar allemaal gedààn!!..." mja... maar dat moet je dan eigenlyk over iederéén zeggen. voor iederéén geldt dat ie het toch allemaal maar mooi gedaan heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reageer hier en nu