state of being, 18 mei 2021

vroeg smorgens wakker geworden met sentimentele gedachten betreffende myn kinderen; daarom, in plaats van meteen verder uit te slapen met myn voeten naar omhoog en myn kop naar beneden, toch maar, om zeven uur smorgens al, de trappen af, gewoon om ze een knuffel te gaan geven (én om getuige te mogen zyn van het gebekvecht omtrent "boekentas halen!!", "schoenen nu éindelyk aandoen!!" et cetera. little hell...)

    dan, terug boven, toch wél nog in een heerlyke slaap verzeild geraakt, iets te langdurig zelfs, tot elf uur smorgens. (maar dus gelukkig niet tot elf uur sàvonds...)

    het eerste dat ik doe, reeds tydens het tandenpoetsen, is de palestynse verwikkelingen checken, dié horror... dat op "de zevende dag" uitgerekend michael freilich en abou jahjah hierover komen débâtteren, begryp ik niet werkelyk, ik zou daarvoor eerder (aan mekaâr oppositionerende) wetenschappers hebben uitgenodigd dan deze twee figuren, die van zichzelf reeds overlopen van controverse; al moet toch gezegd dat ze beiden tamelyk goed rationeel zyn gebleven. anyway, ultra-deprimerend allemaal.

    het middagjournaal bakte ze ook flink bruin; "er is ook goed nieuws," zeiden ze letterlyk. "vanonder het puin kon nog één levende baby worden gered." by een natuurramp kan je dat inderdaad als "goed nieuws" naar voren brengen - maar toch niét als het gaat om door mensen vrywillig op touw gezette bombardementen?? in welke zin is zoiets dan "goed nieuws", dwz in welke zin is zoiets dan compenserend??

    correspondentie met myn vriendin uit gent, julie deganck, die voor de verjaardag van een van haar vrienden een frankenstein-boekje wilde bestellen.

    dan eindelyk aan m'n lesvoorbereidingen begonnen; omdat ik op dinsdag zéven uurs aan één stuk door lesgeef, heb ik op maandag dan toch ook, werkelyk, byna vyf uurs werk aan de lesvoorbereidingen, om eerlyk te zyn eens temeer omdat myn coach gaat langskomen morgen, waardoor ik my toch nog eens extra op myn kivief weet, zo is dat...

    op de hoek van de straat hebben we gloednieve margi-buren. ramen open, ghetto-blaster op de vensterbank, harde franstalige rap (ik hààt franstalige rap!...) in plaats van ze toch eerst een halfuurtje te gunnen, ben ik er diréct op af gelopen, direct met een knalrooie kop, om ze metéén duidelyk te maken hoe beschààfd deze straat wel niet is!!... ik zei niet: "zet die muziek stiller," maar wel: "doe jullie ramen dicht!" eraan toe voegend: "wy hebben geen deejay besteld!"

    het vervelende is natuurlyk dat die érg dom eruitziende sloefkappers die daar wonen, ook my nu vanzelf weten wonen, wat toch eigenlyk geen luxe is...

    inmiddels werd het zeven uur savonds... nog steeds één enkele lesvoorbereiding te gaan, maar nu eerst wat bloggen... vervelend, ik wou dat ik god was en dit soort dinges allemaal niet hoefde te doen...

julie