stripboekbespreking

vorige maand voor het eerste een "wayne shelton" gelezen, dat was goed meêgevallen; gisterenavond een tweede geprobeerd; opnief goed meêgevallen. zoals je kan zien: een mens kan niet rapsodisch worden van dit niveau van tekenen - maar het scenario is volwassen en het heeft een rotvaart, en die prenten diénen dat scenario toch echt zeer netjes.

    niet ontoevallig, die namen zeggen het al, is die "wayne shelton" eigenlyk precies hetzelfde als die jack reacher... zélfs hebben ze beiden een militair verleden, shelton in vietnam, reacher in afghanistan.

    toch nog maar eens herhalen dat de hedendaagse buck danny veel beter getekend is, en meer nostalgisch en parodisch (en dus ook in zekere zin grappiger); maar wayne shelton is als een product stoerder; buck danny kan je lezen vanaf je elfde, wayne shelton pas vanaf je twaalfde.

    de hernieuwde michel vaillant staat er precies tussenin; beter getekend dan shelton (zy het eigenlyk iets styver), maar niet zo gestileerd als buck danny; van setting by moment verpletterend realistisch (las zo gisteren ook "de naam van de zoon" van michel vaillant, en daarin wordt op zes bladzyden verspreid een zakelyke vergadering uitgetekend waarvan je moet aannemen dat die letterlyk van zo'n échte meetings zyn overgeschreven...)