20.
Die avond toen Francis zich na de aardbeienpluk als een stadsjongen aan hen had voorgesteld, leek Va opgetogen. Alleen Moe had geen woord gezegd. Pas toen haar vriendje vertrokken was, kwamen de vragen los. ‘Waar woont hij, zei je? Is hij dan een zoon van mevrouw Beaumont van het makelaarskantoor?’ Al bij al was het verhoor minder streng dan ze zich had voorgesteld. Mogelijk was Francis’ goede afkomst hieraan niet vreemd. Moe had slechts één keer de wenkbrauwen opgetrokken. Ze hoorde dat hij wijsbegeerte zou studeren. ‘Hij is toch naar behoren christelijk opgevoed?’
Mieke herinnerde zich het gulden kruisbeeld aan de muur in de inkomhal, vlak voor de marmeren trap, leidend naar het kantoor van Francis’ moeder. En dan was er nog een lichtpunt: ‘De broer van zijn vader zaliger is missionaris in Guatemala. Ja, hij is van een deftige familie!’
‘Des te beter! Want groot is de schare van afvalligen!’
Afvalligen! Daarmee bedoelde ze het wekelijks toenemend aantal materialisten en gemakzuchtigen die de kerkdienst verzuimden. Die uitspraak groeide in haar tot iets van dreigende afmetingen. Alleen zij wist de waarheid omtrent Francis’ controversiële opvattingen en zijn afkeuring ten aanzien van elk georganiseerd geloof, zodat het leek of Moe ongewild de staf over hem gebroken had. Reeds voorvoelde zij het toneel van de eeuwige strijd tussen mensen die er een onverzoenlijke mening op na houden. Haar rol zou trouwens snel die van bemiddelende partij worden. Want Francis kon moeilijk een blad voor de mond houden, ook al beloofde hij haar telkens weer het te zullen doen.
Liefst was Mieke neutraal gebleven. Maar zonder het haar ouders te laten merken, verzeilde ze in de situatie van de ongehuwde dochter die de dogma’s waar het gezin voor stond, in twijfel trok. Zou het wel waar zijn dat God bestond? Dat er leven is na de dood? Was het zeker dat haar ouders gelijk hadden, dat hun goedheid nobel, hun rechtvaardigheid eerlijk was? Eén snedige opmerking van Francis en reeds had ze met het verbod op de anticonceptie afgerekend!
Nog iets specifieks voor het gewoontegedrag van haar ouders waarvoor hij haar ogen had geopend, zodat het ook haar begon te ergeren, was de onuitgesproken afkeer voor het leven welke zich uitte in de manier waarop zij in de dagelijkse arbeid wegvluchtten, weinig oog hadden voor huiselijke gezelligheid, een verholen minachting koesterden voor het lijf. Francis had het juist: er was niks waarvoor zij tweeën zich hoefden te schamen. En uit verzet, om zich van elk schuldgevoel te bevrijden, verlustigde Mieke zich in de verzoekingen van een heilige non, met de voorstelling van het kwaad in de gedaanten van wulpse saters met een vogelbek aan hun aars, maar aan de voorkant tussen hun bokkenpoten, eigenaar bleken van ‘n op een slurf gelijkende penis. Hoefde ze maar het leerboek geschiedenis tussen haar oude schoolschriften open te slaan! Telkens ze dat middeleeuwse prentje tegenkwam en zij haar ogen lang genoeg op die attributen van de verzoeking liet rusten, vermocht dit wanstaltig bijgeloof bij haar een glimlach los te weken, of een toegeeflijk hoofdschudden. Veeleer ergerde ze zich aan valse gelovigen zoals Gregoor, - ‘die brave christen mens’, zoals Moe hun buurman graag als voorbeeld nam, daar hij tijdens de mis steeds als eerste te communie ging. In zijn tuin stond net zo‘n gammele keet om in geval van hoogdringendheid je broek te laten zakken. Op ‘n winderige dag toen ze daar passeerde, stampte zijn schoen tegen de onderkant van het deurtje, zodat het, gevangen door de wind, helemaal opensloeg. Te laat keerde ze het hoofd. Zo had Moe die viespeuk eens moeten zien: met de broek op de hielen; zijn opgerichte lid een naar lucht happende aal op het droge. Dan kon Mieke Francis’ gelijk ineens aan haar boerenverstand brengen: ‘Niet één geloof heeft ooit een mens van zijn gebreken afgeholpen!’
WORDT VERVOLGD
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reageer hier en nu