gast-auteur

PORTRET VAN DE AARDBEIENPLUKSTER

ALS JONGE VROUW

door Robertus Baeken, vanuit de aardbeienvelden

27.

Na het dichtslaan van een boek en wat gescharrel van papieren, hoorde Mieke haar zusje langs de trap wegvluchten. Had Moe hierop gewacht? Zij greep in haar schortzak en haalde onder dreigende stilte een doosje voor de dag. De anticonceptiepillen! Toen met boze stem gevraagd werd waar dat spul vandaan kwam, ging Mieke letterlijk door de knieën. Haar hand steunde op de rand van tafel. ‘Weet ik veel…’ Het gestamel leek van ver te komen, zo zwakjes het klonk. ‘Francis heeft het gehaald. Bij een apotheker.’

   ‘Dacht ik al! En jij slikt al die rommel, opdat hij… Nu snap ik waarom hij ‘t leuk vond je naar de kerk te vergezellen. En dan lieten jullie de kleine Berthe alleen… om…’

   ‘Nee!’ Miekes stem scheurde zich los voor een rauw protest, maar zij geraakte niet verder dan de hysterische uitroep dat Francis had beloofd haar na zijn studies te zullen trouwen. Nu had zij gehoopt dat haar vertwijfeling Moe zou vermurwen; wat kon resulteren in een minnelijke schikking. Daarom schrok ze zo, toen ze opeens de banvloek over Francis hoorde uitspreken.

   ‘Nee, hij komt er niet meer in! En je zou hem beter zelf ook de laan uitsturen!’ Als slaapdronken staarde Mieke in het ijle. Moe stond nog bij het aanrecht; de witte bloemmotieven op haar schort schommelden als wazige vlekken tegen een blauwe achtergrond. De borden werden op tafel gezet. Precies op dat moment viel haar oog op de pillen. Zij wachtte tot Moe zich had omgedraaid om er stilletjes mee vandoor te gaan. ‘Hier jij! Geef hier, zeg ik!’ De boze stem weer. Mieke had geen keuze dan het doosje braafjes in de uitgestoken hand neerleggen. Daarop zag ze hoe een vuist werd gemaakt. Het doosje verpulverd. Weggesmeten in de afvalbak onder het aanrecht. De dochter kon ophoepelen. Maar niet zonder eraan herinnerend te worden dat zij beter met een andere jongen vriendschap sloot.

   Volgens Mieke kwam het eropaan tijd te winnen. Haar eigen houding wekte beslist de indruk van bereidheid om moeders voorstel ernstig te overwegen. Maar voor zichzelf dacht zij er anders over. Het was immers zo goed als zeker dat Moe volgende week, als haar woede bekoeld was, milder over Francis zou praten. Daarom werd het haar voornaamste bekommernis aan de opgewekte ergernis geen nieuwe voedingsbodem te schenken. Zij knikte gedwee en verdween naar haar kamer.

WORDT VERVOLGD