‘Zaterdag bij Francis geweest!’ Met die woorden opende zij het vuur. Het was tien uur en bedtijd. Net klaar met schoenen poetsen, flapte zij het er zomaar uit. Zij bemerkte hoe haar ouders elkaar veelbetekenend aankeken. Mieke schraapte al haar moed bijeen. ‘Hij was in de disco!’
Na een doodse stilte schudde Moe hardnekkig het hoofd. ‘Wij hadden toch gezegd: die jongen deugt niet!’
Plotseling had zij het gevoel of zich in haar een onbeheersbare kracht ontwikkelde, een kracht die haar sterk genoeg maakte om een lastige doornstruik met wortel en al uit de grond te rukken. Door die kracht moest zij zich bedwingen om niet het hele boeltje kort en klein te slaan. Zij zocht iets dat hen zou beledigen. ‘En wie… Wie zegt dat jullie deugen? Ik weet bij wie jullie je oor te luisteren leggen!’
Weer een moment van gespannen stilte. Mieke lette op de reactie van haar ouders. Hun gezichten gaven blijk van stomme verbazing, zodat zij genoodzaakt was met dezelfde verbetenheid door te gaan. ‘Jawel, Gregoor! Voorbeeldige man is hij! Elke zondag als een heilige te communie! Jullie moesten eens weten hoe hij zich aan de kinderen vertoont; zijn broek op de hielen!’
‘Genoeg!’
Mieke verstomde. Als het op schreeuwen aankwam, kon Moe nog luider uit de hoek komen dan haar rebelse dochter. ‘’t Is waar, Gregoor heeft een afschuwelijk gebrek. Maar wat heeft dit met jouw vrijer te maken?’
Dat haar moeder zo licht over deze stuitende dingen heen zou praten, had Mieke nooit gedacht. Eén ogenblik stond zij sprakeloos. Maar het onderspit delven? Nooit! ‘Toch zal je hem vroeg of laat moeten accepteren! Nooit geef ik hem op!’
‘Hij komt er niet meer in!’ bleef Moe snibbig volhouden.
‘En als ik dan binnenkort een kind van hem ga krijgen? Je hebt de pillen zelf weggegooid, weet je nog?’
‘Heb je dat gehoord? Nu begint onze dochter al te dreigen! God Heer, wat staat ons nog te wachten? Ik zou zeggen: ga met je kind ook maar elders! Of zorg dat je ‘r op een andere wijze vanaf geraakt! Er zijn genoeg adressen waar ze het doen, maar waarschijnlijk weet jouw studentje daar meer over dan wij!’
In die vreselijke toestand, zoals het er werd uitgeslingerd, had Mieke haar moeder nog nooit gezien. Haar gezicht scheef, of ze op het punt stond een beroerte te krijgen. Op de dunne lippen een laagje schuim. Bang een klap te krijgen, week Mieke een stap achteruit.
Gelukkig kwam Va tijdig tussenbeide. ‘Hop, naar je kamer!’ Zij voelde zijn hand in een fluwelen greep rond de nek en liet zich door hem gewillig naar de deur leiden. Uit heel zijn houding leidde ze af dat hij niets had tegen Francis, dat hij in heel de kwestie een begrijpende positie innam en alleen maar tussenbeide gekomen was om aan deze stomme ruzie een einde te maken.
Huilend snelde zij de trappen op. In het donker van de kamer liet ze zich op bed vallen, - het gezicht weggedrukt in het hoofdkussen. Haar al zo kleine wereld verschrompelde tot een vlekje dat schokte tegen een zwart vlies achterin haar dichtgeknepen ogen.
WORDT VERVOLGD
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reageer hier en nu