gast-auteur

PORTRET VAN DE AARDBEIENPLUKSTER

ALS EEN JONGE VROUW

door robertus baeken, vanuit de aardbeienvelden 

58.   

In die toestand had Wim hen aangetroffen. Zonder hem te horen, stond hij daar. Geschrokken keek Mieke in zijn gezicht, waarop een ongegeneerd lachje. Met de hand voor haar schaamdriehoek trachtte zij haar naaktheid te bedekken, wat niet lukte, daar Francis bovenop het laken lag.

   ‘Sst!’ Zijn wijsvinger dwars over de lippen gebaarde: ‘Blijf rustig liggen.’ Toen hij de kleerkast opende en schoon ondergoed pakte, bemerkte Mieke dat ook hij spiernaakt rondliep. Het viel haar op dat hij het lijf had van een volwassen kerel; dit in tegenstelling tot Francis, die iets jongensachtigs over zich had. Wim wekte haar afkeer. De lengte van zijn behaarde benen leek weinig evenredig met het corpulent bovenlijf. Nadat hij enkele kledingstukken op een stoel had gedeponeerd, greep hij zijn boeltje en wandelde, haar met datzelfde stoute lachje aankijkend, de kamer uit.

   Francis had niet bewogen. Zijn rustige blik zei dat hij Wim ook gezien had, maar naaktlopen heel gewoon vond. ‘Hij hoorde wel aan te kloppen,’ begon Mieke verontwaardigd. ‘Stel je voor dat hij eerder kwam binnenlopen…’ Het wekte haar ergernis toen ze de hand voor zijn mond wegtrok en zag dat hij haar in het gezicht uitlachte. ‘Mooie vriend heb jij!’

   ‘Je kent hem niet! Maar je zult spoedig merken: hij is een fidele kerel! Alleen zit hij momenteel in een depressie. Misschien gebruikt hij te veel speed. Ook laat hij graag zijn piemel zien. Vindt hij die de moeite waard? Je zal er wel aan wennen!’

   Mieke trok haar warme truitje over de schouders. Zij zag Francis naakt op het bed zitten en besefte dat ze zich in een volkomen andere wereld bevond dan thuis. Zij had altijd moeite gehad zich deze wereld voor te stellen, maar nu zij er zelf in rondliep, proefde ze de sensatie van een onbeperkte vrijheid. Te horen aan zijn woordkeuze was het Francis allemaal eerder overkomen. ‘Waar kan ik de badkamer vinden?’

   ‘Op het einde van de gang. Om je te wassen, moet je wel naar de keuken. Er is een lek in de waterleiding!’

   ‘Ga jij niet naar de lessen?’ vroeg ze, verbaasd daar hij zich prompt achterover liet vallen.

   ‘De plicht roept, maar omdat jij hier bent, maken wij er ‘n leuk uitstapje van.’

   ‘Ik wil niet dat je je studies verwaarloost,’ zei Mieke, eerder om haar blijdschap weg te moffelen, dan uit bezorgdheid.

   In het woonvertrek hing een misselijkmakende stank van uitgedoofde sigaretten, vermengd met de lucht van restjes bier en wijn. Mieke opende een vensterraam. Te midden van de chaos trof zij Wim in een fauteuil; half aangekleed en bladerend in een magazine.

   Later, toen ze uit de keuken kwam, gewassen en gekamd, was de woonkamer nagenoeg volledig verlucht. Het verwonderde haar dat Wim het venster nog niet had gesloten. Er waaide een ijskoude tocht en hij zat daar nog steeds: roerloos verdiept in zijn lectuur. Ze maakte de tafel vrij voor een stevig ontbijt. Uit de keuken kwam de geur van koffie.

WORDT VERVOLGD...