state of being, 26 september 2021

de dag duurde goed lang; zodat ik, naar believen, kon relaxen - maar toch wél, tegelykertyd, arbeid vermocht te verzetten. een beetje schoolwerk, maar ook verrassend veel schryfwerk; voornamelyk heb ik zeer uitgebreid, urenlang, aan de nero-roman kunnen zitten voortbeitelen, welk ding door myn corona-infectie een volle week lang voor pampus had gelegen.

    tezamen met myn gezondheid, herwin ik dus precies ook weêr myn zekere optimisme. misschien is alles ongeveer goed zoals het is- misschién... misschien is alles in evenwicht, toch enigszins. tof is vooral dat de voorbye tien, twaalf optredens die ik deed, één na één een schot in de roos waren, toch echt... ik bedoel niet persé technisch, maar wel qua levensgevoel; ik voel my zelf, op dat podium, zeer gelukkig, wat niet vanzelf spreekt, en dat geluk springt simpelweg over op het publiek; nooit een gevuld olympisch stadion, maar wel toch steeds een fyne handvol dames en heren, die het goed met my voorhebben. niet "vanalles moeten staan bewyzen", niet in een line-up moeten staan "concurreren"; - oef...

    inmiddels werd het halftwaalf savonds. het is een zaterdag, dus de straat is maar weêr eens rumoerig... tegenwoordig ook motors, dwz harley-achtig geweld, dat je langzaam van noord naar zuid door de nacht hoort scheuren. geef my maar weêr die avondklok, wat ik je brom... de mensen verdienen al die vryheid niet, ze maken er een knoeipot van.