99.
Het gewone leven ging zijn gangetje. En ook Mieke had de oude draad weer opgenomen. Er was niets veranderd. Onzichtbare machten kregen haar opnieuw in hun greep, dwongen haar in een keurslijf dat zij ditmaal, in tegenstelling tot vroeger, moedig verdroeg. Haar escapade leek door haar entourage snel onder de mat geveegd. Af en toe kwam ze nog eens die onbekende van de vernissage tegen. Dit gebeurde meestal ’s ochtends, op weg naar kantoor. De man kwam dan uit de tegengestelde richting langs het fietspad, altijd wat afwezig, maar nooit zonder dat hij haar, blijkens zijn vriendelijk opgestoken hand, ook had herkend.
Met Niessen ging alles opperbest. Psychologisch - zo legde hij uit, - was hij helemaal over zijn echtscheiding heen. De toekomst lachte hem weer toe. Volgens haar deed het bedrijf uitstekende zaken. Of anders was zijn salaris flink verhoogd. Weer gebruikte hij het woord ‘psychologisch.’ Het heette dat hij, als gevolg van zijn echtelijke moeilijkheden, er nu beter in slaagde begrip op te brengen voor anderen, die in relatie met hun partner met eendere problemen te kampen hadden. Mogelijk had hij via zijn neefje in Brussel van haar breuk met Francis gehoord, en was dit de reden waarom zij, in plaats van de uitbrander bij haar terugkomst, een compliment ontving. ‘Eindelijk ben je daar! Ik vreesde al je nooit meer terug te zien. Sinds jij weg bent, loopt hier alles in het honderd!’ Zijn verstolen blik draaide naar de kant waar de andere meisjes zaten. ‘En van computerwerk hebben die kletskousen ook geen kaas gegeten. Kom, steek je handen maar uit de mouwen!’ Deze blijk van waardering gaf Mieke een fijn gevoel. En hoewel zij zich met haar baantje op kantoor nooit helemaal in haar sas had gevoeld, dreef zij haar prestaties nog op. Zij deed dit niet voor Niessen, maar als boetedoening; om haar schuldgevoel jegens Berthe en haar ouders kwijt te raken. Die vrijwillige penitentie beperkte zich niet tot haar activiteiten op kantoor, maar werd de voornaamste beweegreden van alles wat zij ondernam. Thuis werd ze weer de rechterhand van Moe. Geen woord, geen karwei of je kon het plaatsen onder de noemers zelfverloochening, naastenliefde, offervaardigheid. Opvallend hoe Mieke veranderd was. Haar keuze om zich achter Francis’ nihilistische opvattingen te scharen, bleek een vergissing. Zij sprak nooit meer over hem. Voor haar was hij een anoniem lijf dat in haar schoot nieuw leven had verwekt.
WORDT VERVOLGD...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reageer hier en nu